Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Η Αλαφροΐσκιωτη



Είδα ένα δάσος μακρινό
έβαλα μπρος  να  φτάσω…
Μα κει  ψηλά στον ουρανό
νέφη πλεγμένα αγέρα

Να σου προβάλει αλαργινά
μια παιχνιδιάρα αχτίδα
Την βλέπω και χαμογελώ
και δείχνω να πιστεύω

Ξάφνου ανοίγουν ουρανοί
και στάλες πλημμυρίζουν
Και τότε δάκρυα πυκνά
μάτωσαν την ψυχή μου

Και τρέχει ο νους μου μακριά…

Σε θάλασσες κοχύλια
και σ’ ένα απύθμενο γιατί
μες της ψυχής τα κύματα
χιονιάς και καταιγίδα

Και τότε πέταξε πουλί
και έσβησε τη σκέψη
Το βλέμμα μου τραβήχτηκε
απ’ της βροχής τη πλάνη

Κοίταξε το πετούμενο
και σκίρτησε η ψυχή μου
Τα δάκρυα στεγνώσανε
και σκέφτηκα πως θα’ ρθεις

Τότε πυκνό μυστήριο
εκάλυψε τη φύση
και εφάνης σαν μικρός Θεός
του έρωτα της δίψας

Και γω σε καλωσόρισα
ξανά μες την καρδιά μου
Αλήθεια πως δεν έφυγες
στιγμή απ’ τη ματιά μου

Θέλω να σφίξω  εδώ σιμά
την άκρη του ματιού σου
που με κοιτά καρτερικά
και μιας μου γνέφει λάθη

Πότε δε μου συγχώρεσες
την έννοια που σου είχα
του αθάνατου τ’ αγκάλιασμα
και της σιγής τα πάθη

Ξέμακρη μ΄ αναζήτησες
μα σαν ήρθα κοντά σου
για μια φόρα μου ζήτησες
να μπω στην αγκαλιά σου

Μα να της άρνης το νερό
με τρόμαξε και είδα
πως σαν μυστήριο σκοτεινό
θε να ναι η γη μαζί σου

Έτσι πια μόνη θα διαβώ
το δάσος της ζωής μου
Θα βλέπω δέντρα λυγερά
με χέρια απλωμένα

Μα θα ναι απάτης φρένιασμα
απλά κλαδιά ριγμένα
Και έτσι πια ξεμάκρυνα
Στο δάσος ούτε μπήκα…


Δημιουργός : MIPS


Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Το λίγο της ζωής μου


Κιμωλίες ασθενικές
γράφουν σε μαυροπίνακες
το νόημα της ζωής
που κανείς πια δεν πιστεύει
Και συ κοιτάς κατάματα
μάτια μικρών παιδιών
Και νοιώθεις τύψεις
για το λίγο του κόσμου
Είναι μικρές ψυχές
που σε ρωτούν
 τα τι και τα πως
Μα τι να απαντήσεις;
Να πεις άραγε ψέματα;
Πως όλα είναι ονειρικά πλασμένα;
Μα τα παιδιά σε κοιτούν κατάματα!
Μα να τους πεις αλήθειες;
Να γκρεμίσεις καταγάλανους ουρανούς;
Κοιλάδες ψευδαισθήσεων;
Πηγάδια γνώσης αιώνιας;
Θάλασσες θαυμάτων κι ονείρων;
Ποια είσαι εσύ που θα γκρεμίσεις
τα όνειρα μικρών παιδιών;
Μια άθλια απελπισμένη;
Μια εικασία ψεύδους;
Μια ύπαρξη ανίκανη να αγαπήσεις;
Ποια είσαι εσύ;
Κοιτάξου στον καθρέφτη…
Τι βλέπεις;
Μάτια απύθμενα,
στόματα παρενθέσεις,
χέρια κλαδιά πεσμένα
Και θέλεις να μιλάς;

Σώπα επιτέλους!
Δημιουργός:MIPS

Γυρνώ τον κόσμο


Γυρνώ τον κόσμο
και τον κοιτώ ανάποδα
Αλλού Ελλάδες
Αλλού Αμερικές
Αλλού Ασίες και Ευρώπες
Που κατοικείς και που κοιτάς
σημασία δεν έχει
Έχει αξία το που βλέπεις
Και βλέπεις θάλασσες γαλήνιες
Και άστρα φωτισμένα
απ’ των ψυχών τα χάδια
Και πειρατές ανέμελους
που κούρσεψαν ελπίδες
Και Παναγιές θλιμμένες
που τόλμησαν να αναρωτηθούν
πώς να ναι άραγε ο κόσμος
αναποδογυρισμένος
Γιατί πως έχει
δεν μπορούν να τον αντέξουν άλλο!
Δημιουργός:MIPS

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Βροχή



Το μουντόχρωμα του ουρανού 
ταιριάζει στην ψυχή μου
σα βρέχει…
Πλέρια γεμίζουνε τα μάτια μου
σταγόνες θάλασσα
σα βρέχει…
Και λούζονται τα μαλλιά μου 
μ’ ανάσες σου ζεστές
σα βρέχει…
Έλα και σφίξε μου το χέρι 
και δώσε μου πνοή
σα βρέχει…
Έλα και άγγιξε 
τις σφαλισμένες πόρτες 
της καρδιάς μου
σα βρέχει…
Έλα και σβήσε μου τη δίψα 
με μια σου λέξη
σα βρέχει…
Έλα και πες μου σ’ αγαπώ
σαν να’ ναι η τελευταία φορά
που βλέπουμε βροχή…
και άσε ν’ ανθίσει για πάντα
το ουράνιο τόξο στα μάτια των παιδιών
Και γω ας μην υπάρχω πια…
Φτάνει που έζησα για μια στιγμή
 μες απ’ τα μάτια σου
σαν γυάλισαν οι δρόμοι απ’ τη βροχή

Δημιουργός :MIPS

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Πανσέληνος




Φως στην ενδοχώρα της ψυχής αχνοφέγγει…

Είναι οι φλόγες των κεριών που τρεμοσβήνουν;
Είναι η αιωνιότητα των στιγμών ανάμεσα σε γη και φεγγάρι;
Είναι το χάδι της πανσέληνου που σβήνει
μέσα στην ανάσα των αισθήσεων;
Είναι μια μαγική μελωδία γεννημένη
από τη λάμψη των ματιών σου;
Είναι ένα ταξίδι σε θάλασσα γαληνεμένη
πέρα από τα σύνορα των ονείρων;
Είναι η ψυχή που αφήνεται να αιωρείται
ανάμεσα σε ανεκπλήρωτες επιθυμίες;
Είναι οι δρόμοι που δεν περπατήθηκαν
και οι στιγμές που έσβησαν από κόκκινη βροχή;

Είναι ένα  χάδι σ’ αυτά που δεν έζησες, μα τόσο ποθούσες
Τα αφουγκράζεσαι, τα αγγίζεις, τα βουτάς στην καρδιά σου
και αφήνεσαι στο μεθύσι των συναισθημάτων
Ακουμπώ ένα χάδι σε όσα δεν έζησα
Σε όσα δεν ένιωσα
Σε όσα δεν είπα
Μοναδικό σημείο αναφοράς , κοινό για τους δυο  μας , η πανσέληνος
Μου λες την κοιτώ και σε βλέπω.
Σου λέω την κοιτώ και σε βλέπω.
Και έτσι κοιταζόμαστε στα μάτια ψυχή μου,
κι ας είσαι τόσο μακριά…
Δημιουργός: MIPS

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Νυχτερινό




Έφυγες…
Δε ρώτησες αν μου’ χει μείνει ανάσα
Δεν άντεξες της ψυχής την ορμή
Δεν γεύτηκες του ονείρου το χάδι
Και ‘ γω, εδώ…
Μένω στο στερέωμα της νύχτας
να σ΄ ακολουθώ…
Πηγαίνω τον δρόμο της δίψας
για το χαμένο όνειρο
Πώς ν΄ αντέξω τόση μοναξιά…

Παίρνω το δρόμο του φευγιού..
Μέσα στη νύχτα…
Φώτα ολούθε αναψοκοκκινίζουν
Τρεμοπαίζουν και διαδοχικά σβήνουν
καθώς τα προσπερνώ
Κοιτάζω χωρίς να τα βλέπω,
γιατί τα μάτια της καρδιάς μου
είναι σφαλισμένα,
συγκεντρωμένα μόνο πάνω σου..
Προσπερνώ τα σκοτεινιασμένα σπίτια..
Οσμίζομαι τις νότες τις βροχής,
καθώς χτυπούν ανελέητα τα τζάμια.
Και ξεμακραίνω με ιλιγγιώδη ταχύτητα,
Χωρίς προορισμό..

Και φεύγω…
Φεύγω για να μη γευτώ
του αποχαιρετισμού τα πικραμύγδαλα.
Φεύγω…
Για να μη νιώσω του χειμώνα την φύση.
Φεύγω για να μην υπάρξω χωρίς εσένα.
Δε θα μπορέσω να υπάρξω χωρίς εσένα..

Δυο παιδικά μάτια με κοιτούν δακρυσμένα
Μια ανάσα αθώα καθισμένη
σε ψηλό μαντρότοιχο με κοιτά
και με σφαλίζει για πάντα.
Όχι δε μπορώ
να ξεπεζέψω από της ζωής μου το άρμα
Όχι δε μπορώ
να μηνύσω του τέλους την ύπαρξη
Όχι δε μπορώ
να φιλήσω του Άδη τα χείλη

Δυο παιδικά μάτια αθώα με κοιτούν
και μου στέλνουν πνοές ανάγκης
Δυο μάτια από ψηλό μαντρότοιχο,
δυο χέρια με κρατούνε για πάντα
Και δεν αντέχω να φύγω…
Τρέχω με ιλιγγιώδη ταχύτητα
Προσπερνώ ανυποψίαστους διαβάτες
Χαμογελώ κι ας μην πιστεύω πια στη χαρά

Δακρύζω
Κραυγάζω
Σπαράζω
Κανείς δεν μ΄ακούει..
Γιατί;
Γιατί δε μ΄ ακούτε..
Ε… διαβάτες ,
εσείς που ξεμακραίνετε
και μ΄ αφήνετε μόνη
Γιατί δε μ΄ αγγίζετε;
Γιατί δε με θέλετε;
Γιατί με φθονείτε;

Τρέχω προσπερνώντας πανύψηλα δάση
Μπαξέδες ξέχειλους με αρώματα λήθης
Ουρανούς ξάστερους με πανσέληνους μαύρες
Και θέλω να φτάσω στο αδιέξοδο της μοίρας
Σε γκρεμό βαθύ να πετάξω
Σαν πουλί να πετάξω και να βρω λυτρωμό
απ’ της ψυχής μου τα πάθη.
Μα δε μπορώ..

Δυο μάτια παιδικά με κοιτούν
Μου μιλούν
και μου λένε
«Ζήσε!»

Δημιουργός: MIPS

Εφιάλτης



Υπάρχουν ολόκληροι άνθρωποι;

Γύρω μου
ακρωτηριασμένα μέλη
Ψυχές αλλού
Σώματα αλλού
Μυαλά πεταμένα
σε αχανείς αβύσσους
Κάθε νύχτα ο ίδιος εφιάλτης
Κάθε νύχτα ο ίδιος εφιάλτης
νεκρής γυναίκας
με ρούχα κόκκινα
Με κοιτά
μου χαμογελά
και σφίγγει τη ζώνη του παλτού της
έτοιμη να φύγει
Μα μένει εκεί και με κοιτά
Στα μάτια με κοιτά με ικεσία
και μου χαμογελά
και με προσμένει
Δε μπορώ να σταματήσω
Δε μπορώ να σταματήσω
Με μαγνητίζει η ματιά της
με μαγεύει
Και ξεμακραίνω
από τον κόσμο
Και κλείνομαι
Και κλείνομαι
Τα μάτια μου παίρνουν φωτιά
Τα χείλη υγραίνονται
Η ψυχή ξεμακραίνει
Και χάνεται
... χάνεται

Μέλη ακρωτηριασμένα
Ψυχές... κορμιά ματωμένα
Υπάρχουν ολόκληροι άνθρωποι;

Δεν ξέρω…

Δημιουργός: MIPS

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010



















Μπορώ με μια αγκαλιά να σε κάνω
να νιώθεις το χαμόγελό σου;
Να σε κάνω να πετάς πάνω από τα κύματα;
Μπορώ μ' ένα χάδι να πάρω την μοναξιά σου
στα χέρια μου και να την λατρέψω;
Με μια λέξη να διώξω τα σκοτάδια σου;
Μπορώ μ' ένα τραγούδι να σε ταξιδέψω;
Να πιω τα δάκρυά σου, μέχρι να στερέψουν;
Μπορώ με μια σκέψη
να ξεριζώσω όλα τα αγκάθια από το μυαλό σου
και να κάνω να φυτρώσουν όμορφα λουλούδια;
Με μια ματιά μου να βγαίνει το ουράνιο τόξο;
Μπορώ με λίγη τρυφερότητα να διώξω την κούρασή σου;
Με μια ανάσα να γεμίσω το κενό σου με την αγάπη μου;
Μπορώ μ' ένα φιλί να σου πάρω τον πόνο;
Να είμαι κοντά σου;
Δημιουργός: M.I.P.S

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Αφωνία




























Είσαι στο τίποτα πια, δεν σ' αγγίζει κανένα τώρα και κανένα εδώ.
Το αύριο δε ρίχνει τη σκιά του πάνω σου,
το χθες είναι χιλιάδες μίλια μακριά και το παρελθόν έχει σβηστεί.
Μέλλον δεν προδιαγράφεται.
Έχεις κλειστεί σε μια απόμερη και σκοτεινή γωνιά του μυαλού σου.
Αφωνία.
Κάθε απόγευμα δύεις πίσω από το βουνό,
μόνο για ν' αναδυθείς τα μεσάνυχτα απ' τη θάλασσα.
Το σκοτάδι σου άπειρο. Μόνος σύμμαχος. Η σιωπή κυριαρχεί στις σκέψεις σου.
Η ζωή πια δε σε ορίζει,
βαδίζεις προς τη γαλήνη της ανυπαρξίας.
Αφετηρία και προορισμός σου το σκοτάδι.
Υπήρξε ποτέ ευτυχία;
Έστω για μια στιγμή;
Μια μικρή στιγμούλα μέσα στο χρόνο;
Σε χωρίζει απ' αυτήν η κουρτίνα της λήθης,
ή ποτέ δεν την έζησες;
Τι θα σου πει η φλόγα του κεριού που επίμονα κοιτάζεις;
Μυστικά δεν κρύβει, οι απαντήσεις αλλού βρίσκονται.
Φως στο σκοτάδι.
Αλήθεια στο ψέμα.
Επίμονα σκαλίζεις τις μνήμες σου
και η ζωή έτσι όμοια κυλάει,
χωρίς ζωή...

M.I.P.S

Μαχαιριά στη σιωπή




Σαν την ζωή, περπατάς μεσ' την βροχή, σου φωνάζω σιωπηλά και η έλξη, φωνή πάλι κρύβεται,

περπατάς και πατάς, σ' ένα όραμα κοιτάς και ελέγχεις τα vibes της καρδιάς.

Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά στην σιωπή

Πως μπόρεσες κι έφυγες χωρίς να κοιτάξεις, τι άφησες πίσω, μια ματιά ν' ανταλλάξεις, είναι αστείο,
μου φαίνεται γελοίο, προχθές ονειρευόσουνα ζωή για μας τους δύο, τώρα τρέχεις, απομακρύνεσαι
σε ξένους δρόμους προχωράς κι αφήνεσαι, το ξέρω υποκρίνεσαι, σ' έναν καθρεύτη σου κρύβεσαι


Θα 'πρεπε να ξέρεις, μένω εδώ, ασφυκτιώ, σ'αγαπω, μέσα σ' ένα ποτό και δεν μπορώ πάλι να ξεφύγω
σε γυναικείο εγωισμό να καταφύγω για λίγο, με φίλους γυρνάω και πίνω και σπάω τα στέκια τα παλιά αποφεύγω,
πονάω, με ρωτάνε για σένα μα δεν μπορώ να μιλάω, ό,τι διαλέγεις για μένα είναι καλλίτερο, ό,τι νιώθεις,
η ψυχή σου ό,τι θέλει κι αν το κενό μου είν' ακόμα μεγαλύτερο, δυνατός ειν' αυτός που ν'αγαπάει επιμένει

Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά στην σιωπή
Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά η σιωπή


Δημιουργός:M.I.P.S

Αμνησία




















Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω,
δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
κι όλα αυτά που θέλω ν'αγαπάω
δε μ'ανατριχιάζουν πια.

Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
κι έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει

θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία.

Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω να υπάρχω μ'όλα αυτά
θέλω να βγω από'δω μέσα κι όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά.

Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει κι έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει

θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...


Δημιουργός : M.I.P.S.

Πάλι μόνη




























Γύρισα σπίτι μετά τη δουλειά κι ήμουν τόσο εξαντλημένη.
Έκλεισα τα μάτια και σ' έφερα κοντά μου.
Ο ύπνος ήρθε τόσο φυσικά, σαν να ηρεμούσα στην αγκαλιά σου.
Τα όνειρα σε φέρανε μαζί τους.
Θεέ μου! Ήσουν τόσο τρυφερός... Μ' αγαπούσες...
Ξύπνησα απότομα.

Και ήμουν πάλι μόνη. Παγωμένη μέσα στο καλοκαίρι.

Τώρα είναι βράδυ και ο ύπνος μ' έχει ξεχάσει.
Όπως εσύ.

Και είμαι πάλι μόνη. Παγωμένη μέσα στο καλοκαίρι...


Δημιουργός : M.I.P.S.

Ερώτων δρόμοι




























Οι μακρινοί προορισμοί θέλουν ψυχή
θέλουν απόφαση μεγάλη και θυσία
να μη σε πνίγει της φυγής η ενοχή
μόνο να χάνεσαι στου ‘θέλω’ την ουσία....

γιατί αυτή το ξέρω είναι η ουσία...


Ερώτων δρόμοι σκοτεινοί
και μονοπάτια
μη ψάχνεις φώτα στη σκηνή
κλείσε τα μάτια...
Ερώτων δρόμοι σκοτεινοί
κορμιά και χάδια
μα πάντα αυτοί,οι μακρινοί
μένουν σημάδια...


Οι μακρινοί προορισμοί είναι κοντά
είναι στο σώμα σου κρυμμένοι και κοιμούνται
κι όταν ο Έρωτας αστράφτει και βροντά
βλέπουν το δρόμο τους ξανά και τον θυμούνται...

μα δεν τον ξέχασαν ποτέ γι’αυτό θυμούνται...


Δημιουργός : M.I.P.S.

Μια απλή κουβέντα




























Είπα να πω ένα γεια,
στ' απαρχαιωμένα μου δάχτυλα,
που στάζουνε μολύβι από τα νύχια.

Μια απλή κουβέντα.

Δέκα γραμμές είναι μόνο, αποτυπωμένες
στο μαξιλάρι που είχε τη νύχτα ερωμένη,
που πάλεψε με φαντάσματα κι εφιάλτες.
Μα νίκες ούτε για δείγμα.

Δέκα γραμμές χαραγμένες στους τοίχους,
γιατί πόθησαν να εξορύξουν λέξεις.
Πόθησαν να κραυγάσουν οργασμούς,
το γκρι του μολυβιού με τ'άσπρο του ασβέστη.

Δέκα αναθεματισμένες μουντζούρες
πάνω στο κίτρινο του καιρού.

Είπα να πω ένα γεια.

Φόρεσα τη μεταξωτή πανοπλία μου
και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη.

Άγγιξα μια μια τις γραντζουνιές στα μάγουλα.
Δέκα τις μέτρησα.

Ήταν από τότε,
που είχα την ανάγκη να νιώσω.


Δημιουργός : M.I.P.S.