Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010



















Μπορώ με μια αγκαλιά να σε κάνω
να νιώθεις το χαμόγελό σου;
Να σε κάνω να πετάς πάνω από τα κύματα;
Μπορώ μ' ένα χάδι να πάρω την μοναξιά σου
στα χέρια μου και να την λατρέψω;
Με μια λέξη να διώξω τα σκοτάδια σου;
Μπορώ μ' ένα τραγούδι να σε ταξιδέψω;
Να πιω τα δάκρυά σου, μέχρι να στερέψουν;
Μπορώ με μια σκέψη
να ξεριζώσω όλα τα αγκάθια από το μυαλό σου
και να κάνω να φυτρώσουν όμορφα λουλούδια;
Με μια ματιά μου να βγαίνει το ουράνιο τόξο;
Μπορώ με λίγη τρυφερότητα να διώξω την κούρασή σου;
Με μια ανάσα να γεμίσω το κενό σου με την αγάπη μου;
Μπορώ μ' ένα φιλί να σου πάρω τον πόνο;
Να είμαι κοντά σου;
Δημιουργός: M.I.P.S

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Αφωνία




























Είσαι στο τίποτα πια, δεν σ' αγγίζει κανένα τώρα και κανένα εδώ.
Το αύριο δε ρίχνει τη σκιά του πάνω σου,
το χθες είναι χιλιάδες μίλια μακριά και το παρελθόν έχει σβηστεί.
Μέλλον δεν προδιαγράφεται.
Έχεις κλειστεί σε μια απόμερη και σκοτεινή γωνιά του μυαλού σου.
Αφωνία.
Κάθε απόγευμα δύεις πίσω από το βουνό,
μόνο για ν' αναδυθείς τα μεσάνυχτα απ' τη θάλασσα.
Το σκοτάδι σου άπειρο. Μόνος σύμμαχος. Η σιωπή κυριαρχεί στις σκέψεις σου.
Η ζωή πια δε σε ορίζει,
βαδίζεις προς τη γαλήνη της ανυπαρξίας.
Αφετηρία και προορισμός σου το σκοτάδι.
Υπήρξε ποτέ ευτυχία;
Έστω για μια στιγμή;
Μια μικρή στιγμούλα μέσα στο χρόνο;
Σε χωρίζει απ' αυτήν η κουρτίνα της λήθης,
ή ποτέ δεν την έζησες;
Τι θα σου πει η φλόγα του κεριού που επίμονα κοιτάζεις;
Μυστικά δεν κρύβει, οι απαντήσεις αλλού βρίσκονται.
Φως στο σκοτάδι.
Αλήθεια στο ψέμα.
Επίμονα σκαλίζεις τις μνήμες σου
και η ζωή έτσι όμοια κυλάει,
χωρίς ζωή...

M.I.P.S

Μαχαιριά στη σιωπή




Σαν την ζωή, περπατάς μεσ' την βροχή, σου φωνάζω σιωπηλά και η έλξη, φωνή πάλι κρύβεται,

περπατάς και πατάς, σ' ένα όραμα κοιτάς και ελέγχεις τα vibes της καρδιάς.

Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά στην σιωπή

Πως μπόρεσες κι έφυγες χωρίς να κοιτάξεις, τι άφησες πίσω, μια ματιά ν' ανταλλάξεις, είναι αστείο,
μου φαίνεται γελοίο, προχθές ονειρευόσουνα ζωή για μας τους δύο, τώρα τρέχεις, απομακρύνεσαι
σε ξένους δρόμους προχωράς κι αφήνεσαι, το ξέρω υποκρίνεσαι, σ' έναν καθρεύτη σου κρύβεσαι


Θα 'πρεπε να ξέρεις, μένω εδώ, ασφυκτιώ, σ'αγαπω, μέσα σ' ένα ποτό και δεν μπορώ πάλι να ξεφύγω
σε γυναικείο εγωισμό να καταφύγω για λίγο, με φίλους γυρνάω και πίνω και σπάω τα στέκια τα παλιά αποφεύγω,
πονάω, με ρωτάνε για σένα μα δεν μπορώ να μιλάω, ό,τι διαλέγεις για μένα είναι καλλίτερο, ό,τι νιώθεις,
η ψυχή σου ό,τι θέλει κι αν το κενό μου είν' ακόμα μεγαλύτερο, δυνατός ειν' αυτός που ν'αγαπάει επιμένει

Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά στην σιωπή
Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά η σιωπή


Δημιουργός:M.I.P.S

Αμνησία




















Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω,
δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
κι όλα αυτά που θέλω ν'αγαπάω
δε μ'ανατριχιάζουν πια.

Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
κι έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει

θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία.

Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω να υπάρχω μ'όλα αυτά
θέλω να βγω από'δω μέσα κι όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά.

Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει κι έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει

θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...


Δημιουργός : M.I.P.S.

Πάλι μόνη




























Γύρισα σπίτι μετά τη δουλειά κι ήμουν τόσο εξαντλημένη.
Έκλεισα τα μάτια και σ' έφερα κοντά μου.
Ο ύπνος ήρθε τόσο φυσικά, σαν να ηρεμούσα στην αγκαλιά σου.
Τα όνειρα σε φέρανε μαζί τους.
Θεέ μου! Ήσουν τόσο τρυφερός... Μ' αγαπούσες...
Ξύπνησα απότομα.

Και ήμουν πάλι μόνη. Παγωμένη μέσα στο καλοκαίρι.

Τώρα είναι βράδυ και ο ύπνος μ' έχει ξεχάσει.
Όπως εσύ.

Και είμαι πάλι μόνη. Παγωμένη μέσα στο καλοκαίρι...


Δημιουργός : M.I.P.S.

Ερώτων δρόμοι




























Οι μακρινοί προορισμοί θέλουν ψυχή
θέλουν απόφαση μεγάλη και θυσία
να μη σε πνίγει της φυγής η ενοχή
μόνο να χάνεσαι στου ‘θέλω’ την ουσία....

γιατί αυτή το ξέρω είναι η ουσία...


Ερώτων δρόμοι σκοτεινοί
και μονοπάτια
μη ψάχνεις φώτα στη σκηνή
κλείσε τα μάτια...
Ερώτων δρόμοι σκοτεινοί
κορμιά και χάδια
μα πάντα αυτοί,οι μακρινοί
μένουν σημάδια...


Οι μακρινοί προορισμοί είναι κοντά
είναι στο σώμα σου κρυμμένοι και κοιμούνται
κι όταν ο Έρωτας αστράφτει και βροντά
βλέπουν το δρόμο τους ξανά και τον θυμούνται...

μα δεν τον ξέχασαν ποτέ γι’αυτό θυμούνται...


Δημιουργός : M.I.P.S.

Μια απλή κουβέντα




























Είπα να πω ένα γεια,
στ' απαρχαιωμένα μου δάχτυλα,
που στάζουνε μολύβι από τα νύχια.

Μια απλή κουβέντα.

Δέκα γραμμές είναι μόνο, αποτυπωμένες
στο μαξιλάρι που είχε τη νύχτα ερωμένη,
που πάλεψε με φαντάσματα κι εφιάλτες.
Μα νίκες ούτε για δείγμα.

Δέκα γραμμές χαραγμένες στους τοίχους,
γιατί πόθησαν να εξορύξουν λέξεις.
Πόθησαν να κραυγάσουν οργασμούς,
το γκρι του μολυβιού με τ'άσπρο του ασβέστη.

Δέκα αναθεματισμένες μουντζούρες
πάνω στο κίτρινο του καιρού.

Είπα να πω ένα γεια.

Φόρεσα τη μεταξωτή πανοπλία μου
και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη.

Άγγιξα μια μια τις γραντζουνιές στα μάγουλα.
Δέκα τις μέτρησα.

Ήταν από τότε,
που είχα την ανάγκη να νιώσω.


Δημιουργός : M.I.P.S.

Ο Βυθός

























Ερημιά.
Εγκατάλειψη.
Σ' άφησαν μόνο σου στο βυθό, να παίζεις με πέτρες και κοχύλια.
'Ολοι βγήκαν στην επιφάνεια
κι εσύ δυσκολεύεσαι τώρα πια ν' ανασάνεις.
Κάτι σε κρατάει κάτω,
έγινες δέσμιος της άμμου,
ένα κοράλλι από τα κοράλλια.
Κρυψώνα για τα μικρά ψαράκια,
που σε γαργαλούν καθώς σε προσπερνούν.
Κι εσύ όλο και δυσκολεύεσαι ν' ανασάνεις.
Οι άλλοι δεν κατάλαβαν ότι σ' έχασαν,
κι εσύ δεν μπορείς να τους το φωνάξεις.
Αναπνέεις νερό τώρα πια
και κολυμπάς με τα φύκια...


Δημιουργός : M.I.P.S.

Μη μιλάς




























Μη μιλάς. Ξέρω πως τα δάκρυα στερέψανε, η αγάπη χάθηκε,
το αύριο φαντάζει χθες.
Μη μιλάς. Δεν μένει τίποτα να πεις, μόνο σιωπή, λύτρωση.
Μη μιλάς. Το σήμερα άγνωστο, παρελθόν ξεχασμένο,
προσπαθείς.
Μη μιλάς. Έχεις ήδη πει όσα άντεχα ν' ακούσω.
Μη μιλάς. Είσαι κιόλας πολύ μακριά, άπιαστος.
Μη μιλάς. Δεν υπήρχε ποτέ μέλλον εδώ.
Μη, σε παρακαλώ, μόνο φύγε πια...

Δεν μπορώ άλλο να σε ακούω.....


Δημιουργός : M.I.P.S.

Στειρότητα




























Δίνεις ένα βλέμμα και παίρνεις απόρριψη.
Δίνεις τρυφερότητα και στην ανταποδίδουν με ειρωνία.
Δίνεις αγκαλιά και στην ανταποδίδουν με την φυγή.
Δίνεις φιλί και παίρνεις προδοσία.
Δίνεις αγάπη και στην ανταποδίδουν με την απουσία.
Δίνεις μέρες και παίρνεις δευτερόλεπτα.
Δίνεις φροντίδα και σου δίνουν αμέλεια.
Δίνεις δάκρυ και μένεις με την απόγνωση.
Κραυγή, για να πάρεις σιωπή.
Φως και σκοτάδι, για να πάρεις κενό.
Δίνεις τον εαυτό σου και σου επιστρέφουν πόνο.
Δίνεις ψυχή και ανταποδίδουν δίνοντάς σου ατιμία.
Δίνεις ζωή, για να πάρεις τίποτα.
Κάποτε αδειάζεις και σε λένε στείρα.
Μα δεν αντέχεις πια να γεννάς συναισθήματα από το πουθενά.


Δημιουργός : M.I.P.S.