Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Ζωή νεκρή


Δεν κοιτώ τους ανθρώπους στα μάτια
Δεν έχω τίποτα να πω
Δεν θέλω τίποτα ν’ ακούσω
Δεν έχω τίποτα να ζήσω
Δεν…
Μη μου μιλάτε!
Δεν θέλω τίποτα ν’ ακούσω!
Σιωπή!
Μέσα στη σιωπή να ζήσω!
Έναν ήχο καρτερώ…
Υπόσχεση!
Δεν έμεινε…
Πρέπει τη σιωπή να συνηθίσω…
Σιωπή…
Τι απαίσιος ήχος, αυτός της σιωπής…
Στο μυαλό μου τρυπώνει…
Την ψυχή μου παγώνει!
Έζησα μ’ αυταπάτες.
Το φταίξιμο δικό μου.
Κάθε ελπίδα ψεύτικη.
Πέθανε κι αυτή…
Πέθανες ζωή!
Σουτ!
Σιωπή…


Δημιουργός: M.I.Π.Σ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-10-2010

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου