Τίποτα

Ένας πελώριος πίνακας
Κομμάτια του όλοι μας
Είμαι μονάχα μια κουκκίδα, το ξέρω
Αυτό είμαι και ήμουνα και θα 'μαι
Αυτό θέλω να 'μαι
Όμορφος ο πίνακας, έχεις δίκιο 
Τόσες μάσκες που φοράει
Τόσα υπονοούμενα..
Αναρωτιέμαι
...ραγίζει άραγε εύκολα ο καμβάς; Σχίζεται;
Θέλω ίσως να σπάσω τον πίνακα
Χίλια κομμάτια
Μεταξύ τους κι εγώ
Κι εσύ
Κι εκείνοι
Παραληρώ, ναι
Να το ξέρεις.
Μια φλόγα με καίει εδώ και καιρό
Μέσα βαθιά, στα σωθικά μου
Στριφογυρίζει, στριφογυρίζει και φέρνει τα πάνω κάτω
Ναι, λοιπόν, εκράγηκε
Ηφαίστειο.
Κούφια όνειρα τα ηφαίστεια: 
Βουνά σου συστήνονται μα καίνε, καίνε μόλις πλησιάσεις
Ολογράμματα 
Τ' αγγίζεις και χάνονται, υποχωρούνε στιγμιαία
Αέρινα φαντάσματα 
Σκόνη!
Σκόνη αφήνει πίσω του ένα ηφαίστειο, και στάχτη
Δικιά σου ή των ονείρων σου
Είσαι άραγε φοίνικας; Θα φανεί..
Θα πέσουνε άραγε ποτέ οι αχτίδες της αλήθειας δίπλα απ’ τους φοίνικες;
Θα ξεπεράσει το φως τη σκιά πίσω απ’ τις μάσκες;
Μαριονέτες, κούκλες, μάσκες, κλόουν
Διαφορά ασήμαντη
Κοπάδι, οδηγίες και κουνάτε το κεφάλι καταφατικά
Ψυχρά κομμάτια πίνακα
Πράσινα και μωβ, γαλάζια, ροζ
Πινέλα στα χέρια μου
Ξεφεύγει η γραμμή απ’ το περιθώριο
Καθώς προσθέτω μια πορτοκαλιά κουκκίδα 
Στο περιθώριο, το δεύτερό μου σπίτι
Αγωνίζομαι να αγγίξω τις γραμμές σου
Δάκρυα κυλάνε αλμυρά στα μάγουλά μου
Σμίγονται με τις μπογιές
Νερομπογιές
Ζωγραφίζω εσένα κι ύστερα σε μουντζουρώνω
Αναστενάζω και γίνεται ο αναστεναγμός οργή
Φοβάμαι
Σχίζω τις ελπίδες όσο μπορώ
Μ’ αυτές ακόμη ζούνε
Πίκρα, κι ένα ραδιόφωνο που δε σταματάει να παίζει
Οι νότες τρέχουν κι εγώ μένω πίσω
Κι όσο πίσω μένω τόσο πιο πολύ έχω να τρέξω αργότερα
Μα νοσταλγώ το παρελθόν.
Αεράκι που ανακατώνει τις σκέψεις
Ή μάλλον όχι... τυφώνας.
Κοπήκανε τα σχοινιά που είχα δέσει στη γη
Αιωρούμαι τώρα σε μια καταιγίδα
Με τυλίγουν σύννεφα
Απελπίζομαι
Και αποφασίζω
Πως δεν έχω τίποτα ν’ αποφασίσω
Τίποτα να κρίνω 
Και τίποτα πια να πω.