Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Αν

Κοίτα με στα μάτια κι απάντησέ μου
Μα μη μου απαντήσεις... όχι
Δε θέλω να ξέρω
Θέλω μοναχα να ξέρεις πως αναρωτιέμαι
Αναρωτιέμαι τι θα γινότανε 
Αν ξεπερνούσα όλα τα 'αν'
Αν είχα το κουράγιο να σου πω όσα τριγυρίζουνε στις σκέψεις μου
Αν είχα τη δύναμη να μάθω την απάντηση
Αν είχα τα κότσια να σου πω πως σ'αγαπάω
Δειλή, αυτό είμαι
Κρύβομαι και φοβάμαι
Και καμιά φορά φτιάχνω νέες ελπίδες, πιο δυνατές
Νέα όνειρα, πιο όμορφα
Νέα 'αν', πιο απόλυτα

Πες μου: μ'αγαπάς;
Όχι... μη μιλάς
Φοβάμαι...
Πως θα γίνουν όλα στάχτη
Πως θα χαθείς
Πως θα νικήσει το 'αν' ξανά
Να το
Φουντώνει
Λαμπυρίζει
Φουσκώνει 
Παίρνει φτερά
Νικάει.
Αν μπορούσα μονάχα να αντισταθώ στην αμφιβολία που ροκανίζει τα πάντα
Αν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου