Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Μούσα



 Μούσα εσύ που κατοικείς στη χώρα της Σκεπτόμενης Λήθης
ΕΣΥ, δέσμια πως «ζεις», επάνω σε χαλάσματα αιώνιας αλήθειας;

Παλεύεις να ξεσκεπάσεις τις αρχές του κόσμου….
Μα φύση συνωμότρια σ’ ωθεί στη φυλακή της στασιμότητας σου
Αλλάζεις όψεις.
Τα χαρακτηριστικά σου θλίψης απαυγάσματα
Και το πηγάδι των ευχών σου στέρεψε
Μιας και οι αλήθειες το εγκατέλειψαν

Σε πλάσματα αυτού του κόσμου των Μουσών
υπολανθάνει το Φως και το Σκοτάδι,
η Γέννηση και ο Θάνατος
Το βλέμμα, ανυπόκριτο,
-στραμμένο στις ποίησης τη λήθη-
ρίξε Μούσα γύρω σου και δες
κατάσταση φθοράς να διαπλέκεται
με γεγονότα γέννας
και σκέψου τελικά
ποιος θα είναι ο νικητής;
Το γέννημα ή το θρέμμα;

Δημιουργός: MIPS 

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Διάλογος με τον χρόνο



Ο χρόνος περνά απαρατήρητος
Δεν έχω πια την αίσθηση του
Αφημένος εκεί στο παγκάκι της γειτονιάς
να κείτεται σαν πτώμα…

1,2,3,4,5,6,7…
Κείτεται εκεί… εις γνώσιν μου

Κι ας προσπερνούν…
Κανείς δεν τον κοιτάει…
Κανείς δεν του μιλάει…
Μόνο τον κλωτσούν
Θάρρος δεν έχουν να τον ποδοπατήσουν

Κι αυτός εκεί… ζωντανός νεκρός
Τους κλείνει το μάτι πονηρά
Και τους γελάει…
«Θα έρθει η ώρα σας…
Δε φταίω εγώ
Που χάσατε εσείς την αίσθηση μου!»