Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Γραμμή ασθενική αναβοσβήνει…




Όλα τελικά
είναι φως ή σκοτάδι.
Φως και σκοτάδι.
Μικρές αναλαμπές
ισχνές και μάταιες
που αχνοφέγγουν.
Στιγμές λογικής
προστάζουν «Φύγε!
Τώρα που μπορείς…»

Προσπαθείς να δεις ήλιο
Μάταιο!
Τυφλές ελπίδες…
Σαν σπήλαιο είναι η ζωή.
Κοιτάς μπροστά.
Τι βλέπεις;
Λάμψεις σε υγρά τειχίσματα
Άνθρωποι φυλακισμένοι
που βλέπουν και πιστεύουν
Μα είναι μάταιο κι αυτό,
γιατί’  ναι οφθαλμαπάτες
Σκιές που φαίνονται απτές,
μα ζουν στον κάτω κόσμο.

Και κει… ψηλά…
Που βρίσκεται η αλήθεια;

Αλήθεια είναι η μοναξιά
σε φως και σε σκοτάδι.

Προσπαθώ…
Παρόλα αυτά προσπαθώ…
Στο φως να ζω
Κι ας κάνει μοναξιά…

Μην ακούς,
όσα λέω σκοτεινά.
Υπάρχει ρήγμα.
Ρήγμα ψυχής.

Κι ας είναι σπήλαιο η ζωή.
Σαν βγεις στο φως
Θα δεις
Και θα ριγήσεις
Ή θα ψυχορραγήσεις
Μα αξίζει να ραγίσεις
Αρκεί να ζεις
Σε φως ή σε σκοτάδι
Σε φως και σε σκοτάδι…

Δημιουργός : MIPS 

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Φυγή


Είναι κάτι στιγμές
που οφείλεις θυσία
Δε θες να νιώθεις!
Πάγο ζητάς και αίμα.
Ήλιοι  φεγγάρια πέρασαν  
χωρίς ψυχή.
Και τώρα που ψυχορραγείς
και οφείλεις;

Κοίτα μπροστά!
Θάρρος χρειάζεται η φυγή!

Και συ δειλιάζεις…
Καλά σε λέγανε δειλή,
αυτοί που δε σε ξέρουν.
Και τούτοι που σε μάθανε;
«Ζήσε» σου λένε!
Και συ χαμογελάς αινίγματα…
Κοιτάς μπροστά και φεύγεις…

Ξεμάκρυνε!
Μη στέκεσαι!
Μη ζεις!
Συνήθισε το!
Για ήλιους και φεγγάρια ολόγιομα
Εσύ πως το μπορούσες;
Για μια φορά προσπάθησε
και γίνε εσύ θυσία!

Πως άλλοτε μπορούσες;
Θύμα καλύτερο είσαι εσύ
Και θύτες σου οι άλλοι!
Στο είπε…
Στο ψιθύρισε…
Γιατί αργείς; Ξεμάκρυνε!
Μη στέκεσαι!
Και φύγε!

Γιατί αγάπη αυτή ορίζεται..
Αγάπη για τον θύτη…

Για να’ ναι ο θύτης σου καλά,
κι ας μην το ξέρει ακόμα…

Κι ανάσα  ας μην έμεινε…
Κι ας μην το μάθει ακόμα…

Δημιουργός: MIPS

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Πληγές



Έχετε νιώσει ποτέ να χύνεστε;
Να γίνεστε στάχτη;
Χιλιάδες μαχαίρια να μπήγονται στο κορμί σας;
Τα μισώ τα μαχαίρια…
Κάθε βράδυ πριν να κοιμηθώ, τα κρύβω…
Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί…
Για να μην κάνω κακό στους άλλους;
ΟΧΙ! ΟΧΙ! Αυτό αποκλείεται…
Για να μην κάνω κακό σε μένα;
Περισσότερο κακό γίνεται;
Αναρωτιέμαι…
Χιλιάδες μαχαίρια στο κορμί μου…
Κι έλεγα, γιατί πονάω…  
Δημιουργός : MIPS

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Τέττιξ και Τερψιχόρη





Mούσα Τερψιχόρη
Εσύ του δράματος Θεά
στα βέλη του  δεν πίστευες,
στου Έρωτα τη δίνη.
Μα εκείνος σ’ εκδικήθηκε
και στάλαξε το πάθος,
στην άδεια σου καρδιά.

Ο χρόνος ακατάλληλος
σαν σκέψη εραστή…

Παράφορα ερωτεύτηκες
τον ποιητή του κόσμου,
τον βάρδο τον γλυκόλαλο
που μόνο σου ψιθύριζε
της μέρας τις αλήθειες.
Ώρες ατέρμονες σου μίλαγε
και βρήκες την ψυχή του.
Σε γήτεψε, σε μάγεψε
ο ήχος της φωνής του.

Κι ο Τέττιξ σε αγάπησε!
Σου χάρισε την πίστη.
Σου άπλωσε το χέρι του.
Σου γύμνωσε τα μάτια.
Και είδες πως στον κόσμο αυτό
θα πρέπει να αμφιβάλλεις.
Σου δίδαξε να μη γυρνάς
τις πλάτες σου στη μέρα.
Να νιώθεις και να αγαπάς
ακόμα και τα λάθη.
Το παρελθόν να μη μισείς,
να ελπίζεις για το μέλλον.
Μα πιο πολύ σε δίδαξε
πως  προσμονή και  θέληση
κάνουν τα όντα ακούραστα
και την αγάπη ανάγκη.

Και έμαθες, όταν ξεμάκρυνε
πως όλα όταν τελειώσουνε,
δε θα’ ναι θάνατος αυτός,
μα λύτρωση για σένα.

…………
Και ο Τέττιξ πια δεν άντεξε…
Σ’ αρνήθηκε κι εχάθη…
Στον ίσκιο της αγριελιάς
μερόνυχτα διψούσε
κι έδωσε τέλος στη ζωή.
Ήταν επιλογή του!

Απ’ τα ανθρώπινα σου δάκρυα
γεννήθηκε πηγή αστείρευτη.
Ανάβλυζε μειλίχιο νερό
Κι απ’ την στερνή σταγόνα σου,
της πίκρας την οδύνη
γεννήθηκε  πλάσμα μαγικό
που ζούσε στην ελιά σου.
Λιγόζωο κι αυτό και καταδικασμένο
Βασανισμένο από έρωτα  ανεκπλήρωτο
Να τίκτεται μες την αγκάλη της
Πριν δώσει τους ανθούς της
Και να πεθαίνει όταν αυτή είναι έτοιμη
πια να αφήσει τους καρπούς της.

Ελιά γραμμένη με ονόματα στη σάρκα της
θλιμμένων εραστών…

Σεμνά επιβλητική
με ρίζες απλωμένες.
Την στήριζαν, την έτρεφαν
σαν το μωρό, ο λώρος.
Και οι καρποί μεστώνανε,
κι ας είχαν μωβ για χρώμα.

Κι ο Τέττιξ ας ξεψύχησε…
Ήταν επιλογή του!

Απόλαυσε μούσα το άγγιγμα
Κι αν είναι να τελειώσει
Μη πικραθείς!
Μην αρνηθείς
αιώνια αλήθεια:

Κι ας είναι όλα ξέθωρα…
Ο έρωτας υπάρχει!

Δημιουργός: MIPS

Κενό έγγραφο



Κενότης κενοτήτων
Τα πάντα μια κενότης…

Τα παιδιά χαμογελούν
Οι ουρανοί είναι γαλάζιοι
Οι ήλιοι λαμπεροί
Οι θάλασσες ατόφιες
Τα κύματα θεριεύουν
Τα σώματα παλεύουν
Τα μάτια χαμηλώνουν
Τα σώματα κυρτώνουν
Τα χείλη αποπνέουν
Τα σώματα λυγίζουν
Τα στήθια πια σφυροκοπούν
Τα σώματα πια αφύσικα
Τα χέρια αδειανά
Τα σώματα με αίμα
Τα πόδια ξεμακραίνουν
Τα σώματα…
Τα σώματα χωρίς ψυχές…

Και αυτή είναι αλήθεια
μια κενότης!  
Δημιουργός : MIPS

Απορίες Ζωής


Δυο δρόμοι αδιέξοδοι…
Αυλακωμένης μοναξιάς
και μοναξιάς αιώνιας.

Κι αν διαλέξεις τον πρώτο;

Τα βουνά ανυπέρβλητα θωρούν
τους καημούς χαμένου κόσμου.
Στα βάθη τους ποιος νοιάζεται
να δει;
«Μην είσαι αχάριστη…
Μην έχεις απαιτήσεις…
Εδώ δε νοιάζεσαι εσύ…»

Κι ο δεύτερος;

Είναι ο πιο λιτός.
Αυτός της ευκολίας.
Τον περπατάς για χρόνια
Τον έχεις συνηθίσει
Σου φαίνεται ατελείωτος
Μα στην παραμικρή στροφή
δειλιάζεις να ξεφύγεις.

Και χάνεσαι…
Και ξεμακραίνεις…
Μια κουκίδα γίνεσαι…
Ανάμεσα στις άλλες…

Κόκκος άμμου
Σ’ απέραντο πλανήτη…

Κι αν σε ποδοπατούν τι έγινε;
Τουλάχιστον αυτοί κερδίζουνε
μια στάλα ευτυχίας…

Κι αφού εσύ δε τη μπορείς;
Ας χαίρονται οι άλλοι…

Είναι κι αυτό…
Μια στάλα ευτυχίας…

( Λόγια γραμμένα ως ένδειξη ειρωνείας για μια ακόμα μέρα απωλεσμένη
Κούφια λόγια δηλαδή… ανάξια λόγου… μήτε που πρόκειται να τα ξαναδιαβάσω…)
Δημιουργός : ΜIPS



Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Απολογισμός



Για τις μέρες που έζησα
Για τα χρόνια που πέρασα
Για τα όνειρα που έσβησα
Δεν Μετανιώνω

Για τις νύχτες που έκλαψα
Για τις ώρες που γκρέμισα
Για τα λίγα που έδωσα
Δεν Μετανιώνω

Για κραυγές που δεν έβγαλα
Για πληγές που δεν έρανα
Για νεκρούς που δεν έθαψα
Δεν Μετανιώνω

Μετανιώνω που δε μετάνιωσα ακόμα…

Και η ψυχή μου κελαηδεί στο κλουβί…
Δημιουργός : MIPS