Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Φυγή


Είναι κάτι στιγμές
που οφείλεις θυσία
Δε θες να νιώθεις!
Πάγο ζητάς και αίμα.
Ήλιοι  φεγγάρια πέρασαν  
χωρίς ψυχή.
Και τώρα που ψυχορραγείς
και οφείλεις;

Κοίτα μπροστά!
Θάρρος χρειάζεται η φυγή!

Και συ δειλιάζεις…
Καλά σε λέγανε δειλή,
αυτοί που δε σε ξέρουν.
Και τούτοι που σε μάθανε;
«Ζήσε» σου λένε!
Και συ χαμογελάς αινίγματα…
Κοιτάς μπροστά και φεύγεις…

Ξεμάκρυνε!
Μη στέκεσαι!
Μη ζεις!
Συνήθισε το!
Για ήλιους και φεγγάρια ολόγιομα
Εσύ πως το μπορούσες;
Για μια φορά προσπάθησε
και γίνε εσύ θυσία!

Πως άλλοτε μπορούσες;
Θύμα καλύτερο είσαι εσύ
Και θύτες σου οι άλλοι!
Στο είπε…
Στο ψιθύρισε…
Γιατί αργείς; Ξεμάκρυνε!
Μη στέκεσαι!
Και φύγε!

Γιατί αγάπη αυτή ορίζεται..
Αγάπη για τον θύτη…

Για να’ ναι ο θύτης σου καλά,
κι ας μην το ξέρει ακόμα…

Κι ανάσα  ας μην έμεινε…
Κι ας μην το μάθει ακόμα…

Δημιουργός: MIPS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου