Είναι κάτι στιγμές
που οφείλεις θυσία
Δε θες να νιώθεις!
Πάγο ζητάς και αίμα.
Ήλιοι φεγγάρια πέρασαν
χωρίς ψυχή.
Και τώρα που ψυχορραγείς
και οφείλεις;
Κοίτα μπροστά!
Θάρρος χρειάζεται η φυγή!
Και συ δειλιάζεις…
Καλά σε λέγανε δειλή,
αυτοί που δε σε ξέρουν.
Και τούτοι που σε μάθανε;
«Ζήσε» σου λένε!
Και συ χαμογελάς αινίγματα…
Κοιτάς μπροστά και φεύγεις…
Ξεμάκρυνε!
Μη στέκεσαι!
Μη ζεις!
Συνήθισε το!
Για ήλιους και φεγγάρια ολόγιομα
Εσύ πως το μπορούσες;
Για μια φορά προσπάθησε
και γίνε εσύ θυσία!
Πως άλλοτε μπορούσες;
Θύμα καλύτερο είσαι εσύ
Και θύτες σου οι άλλοι!
Στο είπε…
Στο ψιθύρισε…
Γιατί αργείς; Ξεμάκρυνε!
Μη στέκεσαι!
Και φύγε!
Γιατί αγάπη αυτή ορίζεται..
Αγάπη για τον θύτη…
Για να’ ναι ο θύτης σου καλά,
κι ας μην το ξέρει ακόμα…
Κι ανάσα ας μην έμεινε…
Κι ας μην το μάθει ακόμα…
Δημιουργός: MIPS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου