Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Γραμμή ασθενική αναβοσβήνει…




Όλα τελικά
είναι φως ή σκοτάδι.
Φως και σκοτάδι.
Μικρές αναλαμπές
ισχνές και μάταιες
που αχνοφέγγουν.
Στιγμές λογικής
προστάζουν «Φύγε!
Τώρα που μπορείς…»

Προσπαθείς να δεις ήλιο
Μάταιο!
Τυφλές ελπίδες…
Σαν σπήλαιο είναι η ζωή.
Κοιτάς μπροστά.
Τι βλέπεις;
Λάμψεις σε υγρά τειχίσματα
Άνθρωποι φυλακισμένοι
που βλέπουν και πιστεύουν
Μα είναι μάταιο κι αυτό,
γιατί’  ναι οφθαλμαπάτες
Σκιές που φαίνονται απτές,
μα ζουν στον κάτω κόσμο.

Και κει… ψηλά…
Που βρίσκεται η αλήθεια;

Αλήθεια είναι η μοναξιά
σε φως και σε σκοτάδι.

Προσπαθώ…
Παρόλα αυτά προσπαθώ…
Στο φως να ζω
Κι ας κάνει μοναξιά…

Μην ακούς,
όσα λέω σκοτεινά.
Υπάρχει ρήγμα.
Ρήγμα ψυχής.

Κι ας είναι σπήλαιο η ζωή.
Σαν βγεις στο φως
Θα δεις
Και θα ριγήσεις
Ή θα ψυχορραγήσεις
Μα αξίζει να ραγίσεις
Αρκεί να ζεις
Σε φως ή σε σκοτάδι
Σε φως και σε σκοτάδι…

Δημιουργός : MIPS 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου