Τέττιξ και Τερψιχόρη

Mούσα Τερψιχόρη

Εσύ του δράματος Θεά

στα βέλη του  δεν πίστευες,

στου Έρωτα τη δίνη.

Μα εκείνος σ’ εκδικήθηκε

και στάλαξε το πάθος,

στην άδεια σου καρδιά.

Ο χρόνος ακατάλληλος

σαν σκέψη εραστή…

Παράφορα ερωτεύτηκες

τον ποιητή του κόσμου,

τον βάρδο τον γλυκόλαλο

που μόνο σου ψιθύριζε

της μέρας τις αλήθειες.

Ώρες ατέρμονες σου μίλαγε

και βρήκες την ψυχή του.

Σε γήτεψε, σε μάγεψε

ο ήχος της φωνής του.

Κι ο Τέττιξ σε αγάπησε!

Σου χάρισε την πίστη.

Σου άπλωσε το χέρι του.

Σου γύμνωσε τα μάτια.

Και είδες πως στον κόσμο αυτό

θα πρέπει να αμφιβάλλεις.

Σου δίδαξε να μη γυρνάς

τις πλάτες σου στη μέρα.

Να νιώθεις και να αγαπάς

ακόμα και τα λάθη.

Το παρελθόν να μη μισείς,

να ελπίζεις για το μέλλον.

Μα πιο πολύ σε δίδαξε

πως  προσμονή και  θέληση

κάνουν τα όντα ακούραστα

και την αγάπη ανάγκη.

Και έμαθες, όταν ξεμάκρυνε

πως όλα όταν τελειώσουνε,

δε θα’ ναι θάνατος αυτός,

μα λύτρωση για σένα.

…………

Και ο Τέττιξ πια δεν άντεξε…

Σ’ αρνήθηκε κι εχάθη…

Στον ίσκιο της αγριελιάς

μερόνυχτα διψούσε

κι έδωσε τέλος στη ζωή.

Ήταν επιλογή του!

Απ’ τα ανθρώπινα σου δάκρυα

γεννήθηκε πηγή αστείρευτη.

Ανάβλυζε μειλίχιο νερό…

Κι απ’ την στερνή σταγόνα σου,

της πίκρας την οδύνη

γεννήθηκε  πλάσμα μαγικό

που ζούσε στην ελιά σου.

Λιγόζωο κι αυτό και καταδικασμένο

Βασανισμένο από έρωτα  ανεκπλήρωτο

Να τίκτεται μες την αγκάλη της

Πριν δώσει τους ανθούς της

Και να πεθαίνει όταν αυτή είναι έτοιμη

πια να αφήσει τους καρπούς της.

Ελιά γραμμένη με ονόματα στη σάρκα της

θλιμμένων εραστών…

Σεμνά επιβλητική

με ρίζες απλωμένες.

Την στήριζαν, την έτρεφαν

σαν το μωρό, ο λώρος.

Και οι καρποί μεστώνανε,

κι ας είχαν μωβ για χρώμα.

Κι ο Τέττιξ ας ξεψύχησε…

Ήταν επιλογή του!

Απόλαυσε μούσα το άγγιγμα

Κι αν είναι να τελειώσει

Μη πικραθείς!

Μην αρνηθείς

αιώνια αλήθεια:

Κι ας είναι όλα ξέθωρα…

Ο έρωτας υπάρχει!

Δημιουργός: MIPS