Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΟΥ



ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΟΥ

Ανάσες μπήγονται στα στήθια μου
Και σκαλίζουν με τα νύχια τους
Καλά θαμμένες αναμνήσεις
Ανεμίζουν και σπάνε
σε βράχους ποτισμένους υγρασία

«Ζω» σε μια πόλη
με κομμένα φτερά
σπαρμένη με έκπτωτους Αγγέλους
μυρίζει θυμίαμα
και σάπιες υποσχέσεις

Περιπλανιέμαι στα σοκάκια της
Πολεμάω με τις σκιές της
Ξεκοιλιάζω κάθε ελπίδα της
Μετανοώ που την πληγώνω
Και πάλι την ξεκοιλιάζω

Ουρλιάζει μέσα μου
Πως δε με θέλει…
Κλείνω τα αυτιά μου
Σφαλίζω τα μάτια μου
Κλειδώνω την καρδιά μου

Και ήρεμα απογοητεύομαι…

Μ.Ι.Π.Σ 29-12-11 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Τελευταία πράξη


Ξέρεις τι  είσαι;
Σφαίρα σφηνωμένη στο μυαλό μου είσαι!
Ατσάλι και πυρακτωμένο σίδερο
λιώνεις… κυλάς στις φλέβες μου
Ξεχειλίζεις από παντού…

Τα κύτταρα σου με πονάνε…
Σαν καρφιά τρυπούν το είναι μου

Μα δε σε θέλω πια!
Σε αποβάλω
σαν κακέκτυπο της μήτρας μου.

Τινάζω το μυαλό μου στον αέρα
Εξανεμίζομαι…
Κομμάτια η μορφή σου
-Αλλού τα χέρια,
αλλού τα μάτια,
αλλού το γέλιο σου-
Κομμάτια ατίθασου παζλ
σε πετάω στον αέρα

Κόβω τις φλέβες μου
και σε κοιτάζω
να χύνεσαι στη γη
Γονατίζω και σε γδέρνω
Τα νύχια μου μπήγω στις σάρκες σου
και τα κυλάω πάνω μου
απαλά να σε νιώσω
-έτσι- ελαφρύ και άυλο

Σε γλείφω από το χώμα
- τελευταία απέλπιδα
πράξη αφοσίωσης-

Όμως μυρίζω σάπιες
ελπίδες στα νύχια…

Δε νιώθω τίποτα πια
Κλείνω τα μάτια
Ξαπλώνω στη γη
Βυθίζομαι μέσα της
Νεκρή- χωρίς εσένα.
                        mips

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Θυσία

Μου έλεγες  για τους ανθρώπους
ότι τους πνίγει η σιωπή.
Δε μιλάς!

Εσύ,
που έδινες μαθήματα ζωής
για παραγγέλματα  Θεών.
Τώρα;
Πώς να πιστέψω σε Θεούς,
όταν με πνίγει η σιωπή σου; 

Εγώ,
σαν τον μελλοθάνατο
που δεν του έδωσαν δικαίωμα
τελευταίας επιθυμίας,
τελώ θυσία.

Οι Θεοί δεν ήταν άδικοι .
Έριχναν κεραυνούς,
έπαιζαν με τρίαινες,
τοξοβολούσαν τα θύματα τους .
Ούτε για θύμα σου δεν άξιζα…

Νέκταρ και Αμβροσία,
ψυχή και σάρκα,
 δάκρυ και αίμα
για σένα τα κρατούσα.

Θεός εσύ, αλάθητος.
Θνητή εγώ, γεμάτη πάθη
κατάλαβα …
Ευθύνη εγώ για την καταδίκη μου.
Και συ για την αγάπη μου ευθύνη.  

Ήθελα να σε λατρέψω…
Σφαγή να γίνω στο βωμό σου…
Θυσία στα πόδια σου…
Ήθελα…
Μα οι Θεοί αποφασίζουν!

Τώρα πια
Πανό διαμαρτυρίας
τα σπλάχνα μου
για Θεούς που δεν υπήρξαν…

Υ.Γ.  Δεν ξέρεις όμως κάτι…
«Τίποτε νεκρό δεν ξαναπεθαίνει»
Σκότωσα αυτό που αγαπώ.
Νάτο…
Το διαβάζεις.
Είναι προσφορά.
- mips -


Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Άραγε ακούς αυτή τη σιωπή;



Κάτι νυχτώνει εντός μου
Χρόνια τυφλότητα
Κάτι γιορτάζει
Βαθιά στην ψυχή
Ένα βλέμμα δικό σου
Κα ξαναβλέπω φως…
Έτοιμη να σφίξω το χέρι σου
Και να ρεύσει μέσα μου
Λιωμένος άργυρος η φωνή σου

Άραγε ακούς αυτή τη σιωπή;
mips

Τα «γιατί» του κόσμου



Είναι φορές που γελάω
Χωρίς να ξέρω γιατί
Είναι φορές που μιλάω
Χωρίς να ξέρω «γιατί»
Είναι φορές που ρωτάω
Χωρίς να ξέρω «γιατί»

Μα κάθε φορά που σκέφτομαι
Ψάχνω όλα τα γιατί του κόσμου
Κι αναρωτιέμαι «γιατί»

Κάθε φορά νιώθω τόσο μικρή
Μπρος στην αιωνιότητα
Κοιτώ παρελθόν και μέλλον
Ενώ στον χρόνο υπάρχει
Μόνο το «τώρα»
Και το «πολύ αργά»

Μικρό αστέρι ο άνθρωπος
Μικρότερο εγώ
Ξέρω πια
Πως…

Κάθε φορά που γελάω
Είναι γιατί κυλάω στο αίμα σου
Κάθε φορά που μιλάω
Είναι γιατί ακούω τις σιωπές σου
Κάθε φορά που κλαίω
Είναι γιατί και που σκοτείνιασα
-          Μικρότερο αστέρι εγώ -  
Δεν έπεσα στο γήινο χώμα

Είμαι αυτή που δίπλα μου ζεις
Χωρίς να με βλέπεις
Είμαι αυτή που δίπλα μου μιλάς
Χωρίς να με ακούς
Είμαι αυτή που δίπλα μου γελάς
Χωρίς  να με θυμάσαι

- Μα εγώ ξεχνώ και θυμάμαι
Και κλαίω όταν με συγχωρείς
Και επιστρέφω όταν μετανοείς
Και λυγίζω μόνο που ανασαίνεις -

Είμαι αυτή που όταν πεθάνω
Θα βρω λευκό στη ζωή μου
Δημιουργός: mips

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Αφιερωμένο...


Κάποτε... 

χρωμάτιζα τα όνειρα μου 
με το χρώμα της αγάπης σου.
Κάποτε...
ταξίδευα με τα μάτια σου
σε απέραντους ωκεανούς.
Κάποτε...
λάτρευα την μουσική 
γιατί ήταν γλυκιά σαν την φωνή σου.
Κάποτε...
αγαπούσα την ζωή γιατί εσύ ήσουν η ζωή μου.
Κάποτε...
έτσι ήταν η ζωή μου
σαν όνειρο
σαν ένας κήπος 
με πολύχρωμα λουλούδια.
Μα...
ήρθε μια στιγμή
που μίσησα τα όνειρα
την ζωή
και έγιναν πολλές αυτές οι στιγμές.
Κάποτε...
μετά απο καιρό,
ξαναβρήκα τον εαυτό μου
και χαμογέλασα στην ζωή.
Τώρα...
κοιτάζω μπροστά
σε ένα αβέβαιο μέλλον
με μια μικρή ελπίδα στην ψυχή μου
να σιγοκαίει.
Τώρα...
θέλω να ξανανθίσουν 
τα λουλούδια στον κήπο μου. 
Τώρα...
θέλω
να ξανανιώσω την αγάπη στην καρδιά μου.
Μα...πιο πολύ απο όλα ξέρεις τι θέλω;
Να είσαι σε μια άκρη στον κήπο μου
και να με βλέπεις
να με βλέπεις να ζω
Τώρα ίσως έγινα κι εγώ σκληρή
σαν εσένα.
Τώρα...
θέλω να πονέσεις
κι ας πονέσω μαζί σου
αγάπη μου...


Δημιουργός : ΜΙPS 

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Έφυγες


Το ποτάμι


Είναι μέρες τώρα που αναρωτιέμαι τι είναι ο άνθρωπος….
Είναι ποτάμι ορμητικό που σε συνεπαίρνει με τη δίνη του. Σε ξαφνιάζει με τη δροσιά του. Σε παρασύρει και νιώθεις πρόσκαιρη ευτυχία. Και μετά ανακαλύπτεις ξαφνικά πως το ποτάμι είναι θολό. Σε ρουφάει, σε παρασύρει,  σε καταπίνει και συ βουλιάζεις και χαίρεσαι. Δε θέλεις να σωθείς. Νιώθεις τις λάσπες του να κολλάνε επάνω στο κορμί σου και τις θεωρείς ιάματα. Βρωμίζεις και χαίρεσαι. Στον πάτο ξαπλώνεις και ηρεμείς. Τα πνευμόνια σου γεμίζουν θάνατο και χαίρεσαι. Λυτρώνεσαι από την απάθεια και κερδίζεις τη ζωή. Ελπίζεις να σωθείς. Ελπίζεις να χαθείς. Δεν ξέρεις τι ελπίζεις. Σε τι να ελπίζεις; Το ποτάμι είναι βρώμικο. Σε φτύνει. Σε ξερνάει. Δε μπορεί να ανεχτεί που το πλησίασες, που μπήκες μέσα του. Σε ρήμαξε και συ το νιώθεις σαν κομμάτι του εαυτού σου. Πως γίνεται; Εσύ ήσουν αέρινη. Δεν το ανεχόσουν το νερό. Καιρό στεκόσουν και κοίταζες τα ποτάμια να περνούν από δίπλα σου και δεν ήθελες ούτε το βλέμμα σου να σπαταλήσεις. Και τώρα; Γιατί να θέλεις να ξεδιψάσεις με απόνερα; Σκέψου… δεν είναι λογικό! Μα χωράει λογική, όταν σε άγγιξε η ψυχή του; Πενθείς… πενθείς και χάνεσαι για λίγα λασπωμένα απόνερα. Βουλιάζεις για μια ακόμα φορά και νιώθεις σταγόνα που σε ξέρασε το ορμητικό ποτάμι… και στάζεις… Στάζεις σταγόνες και συ…
Έτσι είναι ο άνθρωπος. Ποτάμι  θολό και βρώμικο… Μη ψάχνεις άλλο μέσα του. Τίποτα δε θα βρεις. Απογοητεύσου ήρεμα πια…  
mips

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Zωή εν Ψυχρώ

Από καιρό προμελετημένο το έγκλημα 
Γάζωνα κάθε μέρα τον τρόπο 
Δυο πυροβολισμοί τα μάτια μου 
Πυρ το στόμα μου 
Σκανδάλες τα δάχτυλα μου 
Πεδίο βολής το σώμα μου 

Από καιρό προμελετημένο το δίλημμα 
«Ποιόν θα σκότωνα και γιατί;» 
Σαν τον μελλοθάνατο – νιώθω – που δεν του δίνουν 
δικαίωμα τελευταίας επιθυμίας 
Του διοχετεύουν σιωπές 
και τον σκοτώνουν εν Ψυχρώ 

 Από καιρό προμελετημένο το θύμα… 

Δεν έχω παρά μόνο ένα στόμα, 
για να καρφώνω τις λέξεις 
για τόσα χαμένα πράματα 

Δεν έχω παρά μόνο δυο μάτια, 
για να δακρύζω ποιήματα 
χωρίς να μάθω ποτέ το «γιατί» 

Δεν έχω παρά μονάχα δυο χέρια, 
για να κρύβομαι μέσα τους 
και να συν – θλίβομαι 

Δεν έχω παρά μόνο ένα κορμί, 
για να το θρέφω με σημασίες 
μελετημένες σαν χειραψίες 

Τελευταία μου κατοικία, 
σφαίρα βιδωμένη στο μυαλό, 
γιατί αμάρτησα, 
ας γίνει μια λέξη – τιμωρία: 
ΠΥΡ! 

Συγνώμη! 
Το μέλλον μου αργεί πολύ ακόμα… 

Θα ζήσω σαν έγκλημα ,λοιπόν… 
Ζωή ΕΝ ΨΥΧΡΩ 

Υστερόγραφο: 
Εκείνο που θα με συντρίψει 
είναι μια λεπτομέρεια 
που πέρασε απαρατήρητη 
"Αλίμονο, αν μαθαίναμε 
όσα μας έχουν συμβεί!"

Δημιουργός: Mips