Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Zωή εν Ψυχρώ

Από καιρό προμελετημένο το έγκλημα 
Γάζωνα κάθε μέρα τον τρόπο 
Δυο πυροβολισμοί τα μάτια μου 
Πυρ το στόμα μου 
Σκανδάλες τα δάχτυλα μου 
Πεδίο βολής το σώμα μου 

Από καιρό προμελετημένο το δίλημμα 
«Ποιόν θα σκότωνα και γιατί;» 
Σαν τον μελλοθάνατο – νιώθω – που δεν του δίνουν 
δικαίωμα τελευταίας επιθυμίας 
Του διοχετεύουν σιωπές 
και τον σκοτώνουν εν Ψυχρώ 

 Από καιρό προμελετημένο το θύμα… 

Δεν έχω παρά μόνο ένα στόμα, 
για να καρφώνω τις λέξεις 
για τόσα χαμένα πράματα 

Δεν έχω παρά μόνο δυο μάτια, 
για να δακρύζω ποιήματα 
χωρίς να μάθω ποτέ το «γιατί» 

Δεν έχω παρά μονάχα δυο χέρια, 
για να κρύβομαι μέσα τους 
και να συν – θλίβομαι 

Δεν έχω παρά μόνο ένα κορμί, 
για να το θρέφω με σημασίες 
μελετημένες σαν χειραψίες 

Τελευταία μου κατοικία, 
σφαίρα βιδωμένη στο μυαλό, 
γιατί αμάρτησα, 
ας γίνει μια λέξη – τιμωρία: 
ΠΥΡ! 

Συγνώμη! 
Το μέλλον μου αργεί πολύ ακόμα… 

Θα ζήσω σαν έγκλημα ,λοιπόν… 
Ζωή ΕΝ ΨΥΧΡΩ 

Υστερόγραφο: 
Εκείνο που θα με συντρίψει 
είναι μια λεπτομέρεια 
που πέρασε απαρατήρητη 
"Αλίμονο, αν μαθαίναμε 
όσα μας έχουν συμβεί!"

Δημιουργός: Mips

2 σχόλια: