Νεκρή φύση

Άνθος λωτού σε γυάλα κλεισμένο.

Ρόδα ξερά  προσπαθούν για ανάσες.

Ράφια γεμάτα αναμνήσεις.

Χτύποι -φυλακισμένοι κι αυτοί-

περιμένουν τρεις πρέζες ζωής,

δυο λόγια, ένα άγγιγμα.

Όλα φαντάζουν τόσο όμορφα στο σκοτάδι.

Εσύ στο σχεδόν και στο ίσως

Εγώ στο πουθενά και στο τίποτα

Οι άλλοι δικοί μας.

Εμείς μόνοι.

Μόνοι… 

Μόνοι  γευόμαστε καρπούς λησμονιάς,

αγκυλωνόμαστε πάθη και χίμαιρες.

Χλευάζουμε τους ζωντανούς!

Μόλις ξημερώσει μη με ψάξεις !

Μη φοβηθείς ! Όχι!

Τίποτα δε θα αλλάξει!

Ένα φωνήεν μείον εγώ.

Μόνη…

Ένα σύμφωνο συν Εσύ.

Μόνος…

 Και πάλι μόνοι.

-mips-