Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

ΡήΓμα



Λέξη είμαι.
Σκόρπια, άτακτη, δίχως εικόνες.
Μόνο ήχους  κι αρώματα  
που φθίνουν στο χρόνο.
Λέξη είμαι  για λίγες ώρες.

Ρήμα αίσθησης,
ασυναίρετου πάθους .
Πνεύμα δεν έχω,
ούτε περισπωμένη
Μόνο οξεία θλίψη.

Λέξη είμαι
από κόκκινο μελάνι,
έτοιμη να χυθώ στο χαρτί .
Υγρή και μύχια σκέψη.
Ένα σημαίνω:

 «Ε-ΛΕΥΘΕΡΙΑ»
«Λ-ΥΤΡΩΣΗ»
«Α-ΝΑΣΑ»
ΕΛΑ!
Απόψε ριγώ…

-mips-

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Αγρίμι Φωτοποίηση


Ευτυχία




Κλειδωμένες μνήμες
στο ερμάρι του χρόνου.
Μια μια τις ανασύρω…
Μετρημένες ανάσες μια μια.
Χαμογέλασε τόσες φορές η ζωή;


Τελικά ευτυχία εστί

κλειδωμένα παρελθόντα χείλη .

-mips-
Δημοσίευση στο περιοδικό Αντι Χ Λόγου

ΒΕΡΕΝΙΚΗ


Ως Κόμη, εγώ, της Βερενίκης 
χάρισμα κάνω στους Θεούς 
τα πλούσια μαλλιά μου σαν έρθεις.

Άργησες...

Ουρλιάζει η στιγμή τόσο κενό:
"Μια αγκαλιά να μη μπορώ...
Σαν ο κόσμος ν' άδειασε από ανθρώπους."

-mips-

Ελευθερία-Βιντεοποίηση

Ελευθερία Φωτοποίηση


ΧΑΡΑΥΓΗ



ΠΡΑΞΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ:

Εσύ ήμουν εγώ
……..



ΠΡΑΞΗ ΤΕΛΕΙΩΣΗΣ:
Αντιμεταθέτω τις σάρκες,
για να ορίσω παρόν,

παρελθόν και μέλλον.
Από αγιοπότηρο 
ρουφώ τις αμαρτίες σου.
Πετώ ζοφερές ανάσες
εντός του και λιώνω.
Εσύ κολασμένη γεύση 
στα χείλη ποθείς…


ΠΡΑΞΗ ΜΕΘΕΞΗΣ:
Ξεχνιέμαι τις χαραυγές 
Ο δρόμος είναι γλιστερός
Δε νιώθω κινδύνους…
Ριγώ, τρέμω, πεθαίνω !
Πίνοντας αχαλίνωτα μαρτύρια, 
σκορπώντας παντού τις γεύσεις, 
σαρκάζω την υγρή μου θλίψη
με βλέφαρα ριγμένα στο πάτωμα
Στο στόμα σπασμοί, τόξα λαιμοί
Χέρια ριγμένα στο άπειρο
Σαν γάτα κουρνιάζω…



ΠΡΑΞΗ ΥΠΟΤΑΓΗΣ :
Μια χαραυγή μου δική σου…



ΠΡΑΞΗ ΣΥΖΕΥΞΗΣ :
Τώρα που σώμα μου έκλεψες
τιμωρία σου αιώνια
να νιώσεις τι νιώθω: 
…ΜΑΝΙΑ!



-mips-

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ι



Ζωγραφίζω την φυγή μου.   
Μιας σιωπηρής αλήθειας κλειδοκράτορας. 
Δεύτερη φορά λιποτάκτης.   
Χρωματίζω τρία γαλάζια φιλιά 
και μόνο εγώ ξέρω το γιατί. 
Σου είπα κι άλλοτε. 
Μη με πλησιάζεις.
Σκιά είμαι  
και τέσσερις φορές 
πετώ για σένα. 
Με πέντε ανάσες κάθε νύχτα σ' αποχαιρετώ. 
Μισή ντουζίνα παρελθόν.  
Εφτά λεπτά μου θέλησες. 
Οχτώ  . 
Την ένατη με πέθανες. 
Φεύγω τώρα... 
Αντίο! 
-mips-

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΙΙ



Ιχνηλασία στην άμμο οχτώ φορές.
Την ένατη πατώ στα πόδια μου και φεύγω.
Δύο φορές οχτώ πληγές.
Τόσο κρατά ο έρωτας.
Την ένατη δεν έχω πόδια.
Πετάω...
-mips-

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ



Τον σπαραγμό πώς να τον ζωγραφίσεις;

Με μάτια γερμένα; 
Με χείλη σφιγμένα;
Δυο χέρια ξεσκίζουν σάρκες
Αιώνες απλωμένη πείνα
Κι αυτά δε φτάνουν….

Τον σπαραγμό πώς να τον πεις με λέξεις;

Με ποια πι; 
Με ποια ρο; 
Ένα μακρόσυρτο άλφα
Κι ένα χι μοναδικό
Κι αυτά δε φτάνουν…

Λες απλά «Φίλα με!» και σπαράζεις…
-mips-

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Περίπατος



Παράξενο που  ‘ναι τούτο το βράδυ.
Στο μαγαζάκι της ζωής κουνιέται ρυθμικά
η επιγραφή «ΚΛΕΙΣΤΟΝ» από νωρίς…

Δεν ήθελα πολλά.
Μια φούστα μόνο κόκκινη
να ανεμίζει την ελευθερία μου.

Χωρίς ραφές.
Σπιθαμή προς σπιθαμή
να ξηλώνεται η θλίψη στο πέρασμα μου.

Μα εσύ
ράβεις ξηλώνεις μια μια τις μέρες
Κοιτάς απαθής τα ριζωμένα στο χώμα τακούνια μου.

Αποφάσισες να πλέξεις στα δάχτυλα σου
όλα τα κόκκινα του κόσμου
Γι’ αυτό φεύγω!

Τα χείλια άσπρισαν.
Τα μάτια κούρνιασαν.
Έμειναν να ανεμίζουν
 ισχνές ατσάλινες ελπίδες.


Εν τέλει βουλώνω τα’ αυτιά μου
με ματωμένο μπαμπάκι.

Είδες;
Σου κλέβω λίγο τελευταίο ΚΟΚΚΙΝΟ…
…………………………………………………………..

Ξημέρωσε…

Τι άχαρη μέρα…

Κουλουριάζομαι.
Διπλώνω την άστεγη γύμνια μου στο κεφαλόσκαλο.
Τελευταίο βλέμμα, η μοναχική επιγραφή
που μόλις κρέμασε ο υπάλληλος.
«ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ»

Τι ειρωνεία…
                       
Κι ήθελα μόνο μια κόκκινη φούστα ελευθερίας…

-mips-

Η Σοφία των ανθρώπων



Μου έλεγες  για τους ανθρώπους
ότι τους πνίγει η σιωπή.
Δε μιλάς!

Εσύ,
που έδινες μαθήματα ζωής…
για παραγγέλματα  Θεών.
Τώρα;
Πώς να πιστέψω σε Θεούς,
όταν με πνίγει η σιωπή σου; 

Εγώ,
σαν τον μελλοθάνατο
που δεν του έδωσαν δικαίωμα
τελευταίας επιθυμίας,
τελώ θυσία.

Οι Θεοί δεν ήταν άδικοι .
Έριχναν κεραυνούς,
έπαιζαν με τρίαινες,
τοξοβολούσαν τα θύματα τους .
Ούτε για θύμα σου δεν άξιζα…

Νέκταρ και Αμβροσία,
ψυχή και σάρκα,
 δάκρυ και αίμα
για σένα τα κρατούσα.

Θεός εσύ, αλάθητος.
Θνητή εγώ, γεμάτη πάθη
κατάλαβα …
Ευθύνη εγώ για την καταδίκη μου.
Και συ για την αγάπη μου ευθύνη. 

Ήθελα να σε λατρέψω…
Σφαγή να γίνω στο βωμό σου…
Θυσία στα πόδια σου…
Ήθελα…
Μα οι Θεοί αποφασίζουν!

Τώρα πια
Πανό διαμαρτυρίας
τα σπλάχνα μου
για Θεούς που δεν υπήρξαν…

Υ.Γ.  Δεν ξέρεις όμως κάτι…
«Τίποτε νεκρό δεν ξαναπεθαίνει»
Σκότωσα αυτό που αγαπώ.
Νάτο…
Το διαβάζεις.
Είναι προσφορά.
-mips-