Παράξενο που ‘ναι
τούτο το βράδυ.
Στο μαγαζάκι της ζωής κουνιέται ρυθμικά
η επιγραφή «ΚΛΕΙΣΤΟΝ» από νωρίς…
Δεν ήθελα πολλά.
Μια φούστα μόνο κόκκινη
να ανεμίζει την ελευθερία μου.
Χωρίς ραφές.
Σπιθαμή προς σπιθαμή
να ξηλώνεται η θλίψη στο πέρασμα μου.
Μα εσύ
ράβεις ξηλώνεις μια μια τις μέρες
Κοιτάς απαθής τα ριζωμένα στο χώμα τακούνια μου.
Αποφάσισες να πλέξεις στα δάχτυλα σου
όλα τα κόκκινα του κόσμου
Γι’ αυτό φεύγω!
Τα χείλια άσπρισαν.
Τα μάτια κούρνιασαν.
Έμειναν να ανεμίζουν
ισχνές ατσάλινες
ελπίδες.
Εν τέλει βουλώνω τα’ αυτιά μου
με ματωμένο μπαμπάκι.
Είδες;
Σου κλέβω λίγο τελευταίο ΚΟΚΚΙΝΟ…
…………………………………………………………..
Ξημέρωσε…
Τι άχαρη μέρα…
Κουλουριάζομαι.
Διπλώνω την άστεγη γύμνια μου στο κεφαλόσκαλο.
Τελευταίο βλέμμα, η μοναχική επιγραφή
που μόλις κρέμασε ο υπάλληλος.
«ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ»
Τι ειρωνεία…
Κι ήθελα μόνο μια κόκκινη φούστα ελευθερίας…
-mips-
Τόσα και τόσα βράδια παράξενα μας λύγισαν όπως το κλαράκι ο άνεμος κι άλλα μας κούρσεψαν για μιαν ελάχιστη επιθυμία που δεν πραγματοποίησαν ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα τίποτε ποτέ δεν χάνεται διότι τίποτε δεν τελειώνει.
Κάτι από το χέρι μας βαστά και για κάπου πορεύεται.
Σημασία έχει αποσκευή καμία πίσω να μην αφήσουμε ποτέ, μα κι αν τύχει κι απολέσουμε έστω μία πράγματα λίγα να σκορπίσουν τριγύρω…
Σκόρπια πράγματα, σκόρπιες ώρες, σκόρπιες ζωές. Μαζεύεις ένα ένα τα κομμάτια σου, συναρμολογείς τον κουρασμένο εγωισμό σου και πορεύεσαι σε μονοπάτια ήδη χαραγμένα. Θα ήθελα η ζωή να μην έχει έτοιμους δρόμους. Ας σκάβω με τα νύχια μου νέους χάρτες. Μα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δρόμοι μας προσμένουν έτοιμοι να τους διαβούμε όταν νιώθουμε εγκλωβισμένοι, όταν στα μαλλιά μας είσαι κουρνιάσει ο άνεμος άλλο δεν μπορούμε να κάνουμε από το να πορευθούμε τα άγνωστα μονοπάτια ή ακόμα εκείνα που μας φόβισαν για κάποιον λόγο κοιτάζοντας τα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που ξεκλειδώνει τις πόρτες τους είναι η μνήμη κι ο εγωισμός.
Αφήνεσαι και πορεύεσαι, ποτίζεις καλά τη μνήμη με δάκρυα και όνειρα που δεν μπόρεσε εκείνη να ικανοποιήσει και ζούμε.
Δύσκολο ίσως μα όχι ακατόρθωτο.
Τούτο έκανα κι εγώ κάποια στιγμή.
Τυχαίο; :) Αφιερωμένο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχία
Κλειδωμένες μνήμες
στο ερμάρι του χρόνου.
Μια μια τις ανασύρω…
Μετρημένες ανάσες μια μια.
Χαμογέλασε τόσες φορές η ζωή;
Τελικά ευτυχία εστί
κλειδωμένα παρελθόντα χείλη .
-mips-
Δημοσίευση στο περιοδικό Αντι Χ Λόγου
http://www.antiepilogou.gr/tefxi.php?tef=15