Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Ποιητική συνουσία





Κι εκεί που φοβάμαι πως με εγκαταλείπει

έρχεται αυτή…

Κυρία!

Με τα τακούνια της

χτυπά ρυθμικά

μικρές κοφτές ενοχές.

Τακ!Τακ!

Τακ!Τακ!


…και νοσταλγώ κάθε στιγμή - αγκαλιά της.

Αυτή με χαϊδεύει, μα εγώ ασελγώ μέσα της.
Δεν είναι εκδίκηση.
Λατρεία της έχω, μα την βιάζω.
Έτσι, για να θυμάμαι την αμαρτία μου,
που τόλμησα να την αγγίξω.

Έρχεται αργά το βράδυ,
η Ποίηση.

- mips -

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου