Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

ΕΝΘΥΜΙΟ


Σφηνωμένο κλειδί στη μνήμη.
Τίποτα δεν ξεκλειδώνει.
Άρα, εξ ορισμού, ένα κλειδί αχρείαστο.


Ίσως και όχι….
Κάθε βράδυ κουδουνίζει στην τσέπη η ελπίδα
της αφημένης, στο κεφαλόσκαλο, βαλίτσας σου.
-mips-
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)