Έχεις έναν δικό σου άνθρωπο;

 Έχεις έναν δικό σου άνθρωπο;

Μη κοιτάς γύρω… Είδες; Είδες τι πήγες να κάνεις; Γιατί κοιτάς γύρω σου; Μέσα σου δες. Σε ξαναρωτάω. Έχεις έναν δικό σου άνθρωπο; Όχι… πάλι λάθος κάνεις! Ξέρω. Να σε αγαπάνε πολλούς. Έναν, όμως. Έναν μόνο και να ‘ναι δικός σου, έχεις; Στα δάχτυλα μετράς… Μα τι κάνεις;

Κουράστηκα. Δεν απαντάς… Δε θέλεις να με καταλάβεις. Μη σκύβεις το κεφάλι. Το ξέρεις κι εσύ, κι εγώ, κι όλοι μας. Κανέναν δεν έχεις.

Η φύση του ανθρώπου είναι να είναι ο εαυτός του.

Κι εμείς, όλοι, τόσο παρά φύση…

Πάρε εμένα για παράδειγμα που ποτέ δεν υπήρξα ο εαυτός μου.

Ξέρεις πως είναι;

Έχεις νιώσει ποτέ ένα χέρι να σου σφίγγει το λαιμό; και μετά να κατεβαίνει πιο κάτω; να σου γδέρνει την ψυχή; να σφίγγει μια γροθιά μέσα σου; Έτσι νιώθω μόνιμα ...και τα βράδια ακόμα χειρότερα ... και το πιο τρελό είναι πως δε μπορώ να κλάψω. Τουλάχιστον παλιά κάτι ήταν κι αυτό. Τώρα ούτε αυτό... Κατάντια ε; Και μετά σε βλέπουν οι γύρω σου και χαίρονται, γιατί λέει τα έχεις όλα... Αλήθεια. Όταν προσπαθώ να σκεφτώ λογικά, όλα τα έχω. Και όλος ο κόσμος δικός μου είναι. Κι όμως τίποτα δεν έχω, γιατί μου λείπει τόσο αυτός ο Ένας... Και μετά σκέφτομαι πόσο εγωίστρια είμαι που σκέφτομαι τόσο τον εαυτό μου και με μισώ... Δεν ξέρω...Τίποτα δεν ξέρω πια. Ούτε να αντιδράσω μπορώ...

Τελικά το χειρότερο συναίσθημα είναι να μη νιώθεις ούτε αυτολύπηση.

- mips -