Θυσία ΙΙ

Έψαχνα μια εσταυρωμένη. Δεν υπήρξε ποτέ.

Τόση υποκρισία να θυσιάζονται μόνο άντρες… 

-mips-

ΕΝΘΥΜΙΟ

Σφηνωμένο κλειδί στη μνήμη.

Τίποτα δεν ξεκλειδώνει.

Άρα, εξ ορισμού, ένα κλειδί αχρείαστο.

Ίσως και όχι….

Κάθε βράδυ κουδουνίζει στην τσέπη η ελπίδα

της αφημένης, στο κεφαλόσκαλο, βαλίτσας σου.

-mips-

Το καπέλο

Το καπέλο σαν πεθαμένο από καιρό.

Αφημένο στην κρεμάστρα, χωρίς χέρι να το αγγίζει,

χωρίς βλέμμα να σέρνει επάνω του σκέψεις,

χωρίς κεφάλι να το βολτάρει σε άδειες πλατείες.

Κι εκεί έξω, τόσοι άνθρωποι σε αχρηστία

σουλατσάρουν καπελωμένοι τύψεις.

-mips-

Επίκληση

Θεέ μου,

αν δεν υπήρχαν οι λέξεις, 

τι να ‘βρισκες και συ να σώσεις…

-mips-

Ανεπίδοτη Επιστολή

                             

Αποστάτη από τη ζωή μου Έρωτα, προσπαθώντας να σε ορίσω 

ξεριζώνω μια μια τις αλήθειες. Στα πόδια σου ξερνάω

ουρλιαχτό από τα σπλάχνα: «ΣΕ ΜΙΣΩ ΠΟΥ ΖΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ!»

Προσπερνάς τις περαστικές, ρίχνοντας μια ζερβή ματιά

και μ’ ανασηκωμένο φρύδι σκέφτεσαι: «Ωραία είναι η ζωή.»

Κάθε πρωί κοιτάς στον καθρέφτη με το λυκίσιο βλέμμα σου, 

μοντάροντας στιγμές στο τρισδιάστατο παζλ της απουσίας.

Με μπριγιαντίνη διορθώνεις τις ατέλειες του χωρισμού, ενώ…

…δίπλα σου, Γυναίκα, μάρμαρο μουχλιασμένο, βρύα και αυταπάτες,

με δυο δαχτυλιές σέρνει τη θλίψη πάνω στον αχνιστό σου κόσμο.

Πόρνη σου γίνεται -αγία κι ερωμένη- το μάγουλο σου ιχνογραφεί,

καθώς εσύ αιώνιο speakage για λεύκες και υφάσματα προβάρεις.

Γυρνάς την πλάτη. « Ωραία που είναι η ζωή!» της ψιθυρίζεις… 

Κι αυτή υποταγμένη, φορώντας στο ένα πόδι τρόμο, στο άλλο ελπίδα 

λέει με τη σιωπή της : «Δέκα νωχελικά απογεύματα η ζωή μαζί σου…

Δεν έμαθες το άδειο βλέμμα να κεντράρεις στην ψυχή μου.»

-mips-

Ένας που μίλαγε μόνος του

Χθες συνάντησα έναν που μίλαγε μόνος του.

Σήμερα γύρω μου φωνές και στη μέση σιωπή.

Τελικά η μοναξιά παντού.

-mips-