Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση
στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.
Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.
Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.
Κυριακή 15 Ιουνίου 2014
ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ - Ο ΚΑΦΕΣ
Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που με λίγες λέξεις, έλεγαν μεγάλα λόγια. Όχι από κείνα τα ωραία...από κείνα που κατακάθι γίνονται, καθώς απολαμβάνεις τον καφέ πικρό.
Τα ανείπωτα
Τι κι αν η Ποίηση είναι καταφύγιο,
αγρίμι όταν είσαι…
Τι κι αν ο Κόσμος είν’ ηλιόλουστος,
σαν τρέμεις και κουρνιάζεις.
Την νύχτα μήδε αγέλες σε κρατούν,
μήδε η λύσσα για θηράματα - αυταπάτες.
Την νύχτα σαν μπεις στο καταφύγιο,
ουρλιαχτά σου μόνο, τα λόγια.
Αυτά που δεν γράφτηκαν
και δε θα γραφούν ποτέ.
Ανάξια λόγου, ανάξια λόγια…
Για τούτο είν’ άξια η ποίηση.
Για όσα έγραψες και έπειτα κατάπιες.
Γιατί αγρίμι είσαι. Στόχος να καταπίνεις.
Αυτά που δεν ειπώθηκαν και δε θα ειπωθούν ποτέ...
-mips-
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)