Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Χρόνος



ΤΟ ΠΡΙΝ :
Ήσουν ολάκερα δοσμένη στο  σκοτάδι
Στον Άδη έσκαβες για να βρεις τη ψυχή σου
Κράταγες τα μήλα της ντροπής
Τα παιδικά σου μάτια δεν έτρεχαν γέλια
Δεν έτρεχαν…
Άδεια ήταν… σκοτεινά.
Τον εαυτό σου ξόδευες
Απελπισμένα σπάραζες
Ανέξοδα φιλούσες
Τα φορέματα σου ανέμιζες
Και τα μαλλιά σου…
Ξέπλεκα!
Στον άνεμο πετούμενα!
Θλιβερά επωάσματα!
Νότες ασθενικές!
Και κούφια στόματα!

Μόνο ήξερες το πάθος να δοθείς….

ΤΟ ΜΕΤΑ:
Ήξερες…
Νόμιζες…
Δεν ήξερες…
Πάθος τι σημαίνει!
Πώς να’ ναι έγνοια σου μοναδική
 Η Αγάπη  για τον ΕΝΑ!
Δεν ήξερες αγάπη για εσένα.

(  ΤΟ ΤΩΡΑ: )
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΜΑΘΕΣ!
Αγάπη τι θα πει…

Το «μου», σού ήταν άγνωστο
Και τώρα λες…
ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!

Δες!
Ξεκλείδωσε τα χέρια!
Άνοιξε!
Μίλα!
Φίλα!
Πες!
«ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ…»
Κέρδισε αυτό που σου ανήκει…

Να μην υπάρχει «εγώ» , να μην υπάρχει «εσύ»
Μέσα σου να υπάρχω!
Μέσα μου να υπάρχεις!
Μέσα μου, για να υπάρχω!
Μέσα σου, για να υπάρχεις!

Για να κερδίσουμε αυτό που ΜΑΣ ανήκει!
Δημιουργός : MIPS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου