Ρήμα Αγαπώ

Ρήμα Αγαπώ: Χρόνος ενεστώτας

Δεν υπήρξε ποτέ σε χρόνους παρατατικούς και μέλλοντες

Ρήμα Αγαπώ: Χρόνος διαρκείας

Αγαπώ Ακατάπαυστα /Ακατάλυτα /Απύθμενα /Χωρίς  Χθες/ Χωρίς Αύριο

Χρονικό Αγαπώ δεν υπήρξε ποτέ

Αλλιώς δεν ένιωσες… 

με χρόνους παρατατικούς και μέλλοντες

Ρήμα Αγαπώ: Μοναδικό

Λεκτικό/Αισθαντικό

Ενεργητικό/Παθητικό

Αποθετικό/Οριστικό

Υποτακτικό/Προστακτικό

Εξακολουθητικό…

Χωρίς κατάληξη

Χωρίς αύξηση

Χωρίς περίφραση

Μόνο με συντέλεια…

Δημιουργός : MIPS

Πως

Είχα τόσα να σου πω μα η φωνή μου χάνεται στο σκοτάδι....

Λέξεις σκορπισμένες σε θολά τοπία,

σε στιγμές που ξεθώριασαν κάτω από βλέμματα άδεια....

Πως θα μπορούσα να σου πω αυτά που σαν την παλίρροια

...έρχονται κα φεύγουν...

Πως θα μπορούσα να σου πω αυτά που κάθε βράδυ

με στοιχειώνουν...

Πως θα μπορούσα να σου πω

αυτά που έζησα μόνο μέσα σε μια ανύπαρκτη στιγμή...

Αυτά που γεννήθηκαν για να πεθάνουν σύντομα πριν καλά καλά ''μπουσουλίσουν''..

Αυτά που έμοιαζαν με κραυγές κάποιας άλλης διαλέκτου ...σιωπηλής...

...Πως …

Θα μπορούσα να σου πω πως σ ΄αγαπώ από την στιγμή που η γη

άρχισε να γυρίζει....

Να σου πω πως σε σκέφτομαι όσο συχνά ανασαίνω....

Πως φωνάζω μεσα στη νύχτα, πως ουρλιάζω....

Πως απελπίζομαι....

Να σου πω πως..... σε χρειάζομαι.....σαν οξυγόνο.....

ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ ΑΠΟΨΕ . . .

Δημιουργός : ΜIPS

Χρόνος

ΤΟ ΠΡΙΝ :

Ήσουν ολάκερα δοσμένη στο  σκοτάδι

Στον Άδη έσκαβες για να βρεις τη ψυχή σου

Κράταγες τα μήλα της ντροπής

Τα παιδικά σου μάτια δεν έτρεχαν γέλια

Δεν έτρεχαν…

Άδεια ήταν… σκοτεινά.

Τον εαυτό σου ξόδευες

Απελπισμένα σπάραζες

Ανέξοδα φιλούσες

Τα φορέματα σου ανέμιζες

Και τα μαλλιά σου…

Ξέπλεκα!

Στον άνεμο πετούμενα!

Θλιβερά επωάσματα!

Νότες ασθενικές!

Και κούφια στόματα!

Μόνο ήξερες το πάθος να δοθείς….

ΤΟ ΜΕΤΑ:

Ήξερες…

Νόμιζες…

Δεν ήξερες…

Πάθος τι σημαίνει!

Πώς να’ ναι έγνοια σου μοναδική

 Η Αγάπη  για τον ΕΝΑ!

Δεν ήξερες αγάπη για εσένα.

(  ΤΟ ΤΩΡΑ: )

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΜΑΘΕΣ!

Αγάπη τι θα πει…

Το «μου», σού ήταν άγνωστο

Και τώρα λες…

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!

Δες!

Ξεκλείδωσε τα χέρια!

Άνοιξε!

Μίλα!

Φίλα!

Πες!

«ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ…»

Κέρδισε αυτό που σου ανήκει…

Να μην υπάρχει «εγώ» , να μην υπάρχει «εσύ»

Μέσα σου να υπάρχω!

Μέσα μου να υπάρχεις!

Μέσα μου, για να υπάρχω!

Μέσα σου, για να υπάρχεις!

Για να κερδίσουμε αυτό που ΜΑΣ ανήκει!

Δημιουργός : MIPS

Απέναντι από την Δήλο, παράλληλα στον ορίζοντα

Ιερή βάρκα αγκυροβολημένη,

 με θέα το Αιγαίο.

Δήλος εσύ,

που γέννησες τον ΆΝΤΡΑ του φωτός,

Τον αγλαό Απόλλωνα.

Λεκάνη ΓΥΝΑΙΚΑΣ εσύ

-Της Λητούς, της κόρης των Τιτάνων-

Που πήγασες

Την έμπνευση

Την άρπα

Την πεθυμιά

Τον Θάνατο

Την αίγλη

Το παράφορο

Το ΦΩΣ

Τον έθρεψες  με νέκταρ κι αμβροσία

Τον λέοντα Απόλλωνα

Τον έπλασες τόσο όμορφο

Που ο Δίας τον έχρισε

«παιδί ΦΩΤΟΣ»

Κάθε πρωί πάνω στο άρμα ΤΟΥ

Γελούσε και φώτιζε ο κόσμος

Κάθε νύχτα γέμιζε με κόκκινο καδμίου

και τάραζε πτυχές του εγκεφάλου

Όνειρα ανασταίνονταν…

Χάδια αίθρια, ανέφελα ανατριχίλας

ΘΕΕ που έκανες δηλά και ορατά τα πάντα

Έρανες με το μύρο σου κι εμέ  Τη Δάφνη

ΕΣΥ Ταρραίε Απόλλωνα δώσε χρησμό

Και πίστη

Εξιλαστήριο καθαρμό

Για τα μελλούμενα

Και έλα!

Σκόρπα τον Ήλιο σου παντού

Φύσα πνοή!

Τον μύθο χάλασε

Και έλα!

Η Δάφνη σου φωνάζει…

 Δημιουργός : MIPS 

Υδρόγειος σφαίρα

 Γυρνάς τον κόσμο…

Τι ψάχνεις;

Χαμόγελα, Βλέμματα, Πυθίες…

Αναμένεις τη ζωή

Ως άλλος Έλληνας ζητάς

Ιθάκη

Μένω εδώ

Τι ψάχνω;

Στόμα, Βλέμμα, Χρησμό…

Αναμένω τη ζωή

Ως άλλη Περσεφόνη ζητώ

Γη

Κάνε μια στάση στην υδρόγειο σφαίρα σου

Στη δική μου στάση

Θα την ονομάσω

« Ιθάκη»

Να έρχεσαι

Και να σπαρταρά η άνοιξη

Να φεύγεις

Και να ουρλιάζει ο χειμώνας

Γιατί σαν φύγεις ΕΣΥ

Εκεί δα…

Στην υδρόγειο σφαίρα σου…

Μια στάση που λέγεται «Ιθάκη»

Θα ψιθυρίζει  το όνομά σου…

Έλληνα ΜΟΥ!

 Δημιουργός: MIPS