Τι κι αν η Ποίηση είναι καταφύγιο,
αγρίμι όταν είσαι…
Τι κι αν ο Κόσμος είν’ ηλιόλουστος,
σαν τρέμεις και κουρνιάζεις.
Την νύχτα μήδε αγέλες σε κρατούν,
μήδε η λύσσα για θηράματα - αυταπάτες.
Την νύχτα σαν μπεις στο καταφύγιο,
ουρλιαχτά σου μόνο, τα λόγια.
Αυτά που δεν γράφτηκαν
και δε θα γραφούν ποτέ.
Ανάξια λόγου, ανάξια λόγια…
Για τούτο είν’ άξια η ποίηση.
Για όσα έγραψες και έπειτα κατάπιες.
Γιατί αγρίμι είσαι. Στόχος να καταπίνεις.
Αυτά που δεν ειπώθηκαν και δε θα ειπωθούν ποτέ...
-mips-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου