Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Κενό έγγραφο



Κενότης κενοτήτων
Τα πάντα μια κενότης…

Τα παιδιά χαμογελούν
Οι ουρανοί είναι γαλάζιοι
Οι ήλιοι λαμπεροί
Οι θάλασσες ατόφιες
Τα κύματα θεριεύουν
Τα σώματα παλεύουν
Τα μάτια χαμηλώνουν
Τα σώματα κυρτώνουν
Τα χείλη αποπνέουν
Τα σώματα λυγίζουν
Τα στήθια πια σφυροκοπούν
Τα σώματα πια αφύσικα
Τα χέρια αδειανά
Τα σώματα με αίμα
Τα πόδια ξεμακραίνουν
Τα σώματα…
Τα σώματα χωρίς ψυχές…

Και αυτή είναι αλήθεια
μια κενότης!  
Δημιουργός : MIPS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου