Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Το λίγο της ζωής μου


Κιμωλίες ασθενικές
γράφουν σε μαυροπίνακες
το νόημα της ζωής
που κανείς πια δεν πιστεύει
Και συ κοιτάς κατάματα
μάτια μικρών παιδιών
Και νοιώθεις τύψεις
για το λίγο του κόσμου
Είναι μικρές ψυχές
που σε ρωτούν
 τα τι και τα πως
Μα τι να απαντήσεις;
Να πεις άραγε ψέματα;
Πως όλα είναι ονειρικά πλασμένα;
Μα τα παιδιά σε κοιτούν κατάματα!
Μα να τους πεις αλήθειες;
Να γκρεμίσεις καταγάλανους ουρανούς;
Κοιλάδες ψευδαισθήσεων;
Πηγάδια γνώσης αιώνιας;
Θάλασσες θαυμάτων κι ονείρων;
Ποια είσαι εσύ που θα γκρεμίσεις
τα όνειρα μικρών παιδιών;
Μια άθλια απελπισμένη;
Μια εικασία ψεύδους;
Μια ύπαρξη ανίκανη να αγαπήσεις;
Ποια είσαι εσύ;
Κοιτάξου στον καθρέφτη…
Τι βλέπεις;
Μάτια απύθμενα,
στόματα παρενθέσεις,
χέρια κλαδιά πεσμένα
Και θέλεις να μιλάς;

Σώπα επιτέλους!
Δημιουργός:MIPS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου