Η Αλαφροΐσκιωτη

Είδα ένα δάσος μακρινό

έβαλα μπρος  να  φτάσω…

Μα κει  ψηλά στον ουρανό

νέφη πλεγμένα αγέρα

Να σου προβάλει αλαργινά

μια παιχνιδιάρα αχτίδα

Την βλέπω και χαμογελώ

και δείχνω να πιστεύω

Ξάφνου ανοίγουν ουρανοί

και στάλες πλημμυρίζουν

Και τότε δάκρυα πυκνά

μάτωσαν την ψυχή μου

Και τρέχει ο νους μου μακριά…

Σε θάλασσες κοχύλια

και σ’ ένα απύθμενο γιατί

μες της ψυχής τα κύματα

χιονιάς και καταιγίδα

Και τότε πέταξε πουλί

και έσβησε τη σκέψη

Το βλέμμα μου τραβήχτηκε

απ’ της βροχής τη πλάνη

Κοίταξε το πετούμενο

και σκίρτησε η ψυχή μου

Τα δάκρυα στεγνώσανε

και σκέφτηκα πως θα’ ρθεις

Τότε πυκνό μυστήριο

εκάλυψε τη φύση

και εφάνης σαν μικρός Θεός

του έρωτα της δίψας

Και γω σε καλωσόρισα

ξανά μες την καρδιά μου

Αλήθεια πως δεν έφυγες

στιγμή απ’ τη ματιά μου

Θέλω να σφίξω  εδώ σιμά

την άκρη του ματιού σου

που με κοιτά καρτερικά

και μιας μου γνέφει λάθη

Πότε δε μου συγχώρεσες

την έννοια που σου είχα

του αθάνατου τ’ αγκάλιασμα

και της σιγής τα πάθη

Ξέμακρη μ΄ αναζήτησες

μα σαν ήρθα κοντά σου

για μια φόρα μου ζήτησες

να μπω στην αγκαλιά σου

Μα να της άρνης το νερό

με τρόμαξε και είδα

πως σαν μυστήριο σκοτεινό

θε να ναι η γη μαζί σου

Έτσι πια μόνη θα διαβώ

το δάσος της ζωής μου

Θα βλέπω δέντρα λυγερά

με χέρια απλωμένα

Μα θα ναι απάτης φρένιασμα

απλά κλαδιά ριγμένα

Και έτσι πια ξεμάκρυνα

Στο δάσος ούτε μπήκα…


Δημιουργός : MIPS

Το λίγο της ζωής μου

Κιμωλίες ασθενικές

γράφουν σε μαυροπίνακες

το νόημα της ζωής

που κανείς πια δεν πιστεύει

Και συ κοιτάς κατάματα

μάτια μικρών παιδιών

Και νοιώθεις τύψεις

για το λίγο του κόσμου

Είναι μικρές ψυχές

που σε ρωτούν

 τα τι και τα πως

Μα τι να απαντήσεις;

Να πεις άραγε ψέματα;

Πως όλα είναι ονειρικά πλασμένα;

Μα τα παιδιά σε κοιτούν κατάματα!

Μα να τους πεις αλήθειες;

Να γκρεμίσεις καταγάλανους ουρανούς;

Κοιλάδες ψευδαισθήσεων;

Πηγάδια γνώσης αιώνιας;

Θάλασσες θαυμάτων κι ονείρων;

Ποια είσαι εσύ που θα γκρεμίσεις

τα όνειρα μικρών παιδιών;

Μια άθλια απελπισμένη;

Μια εικασία ψεύδους;

Μια ύπαρξη ανίκανη να αγαπήσεις;

Ποια είσαι εσύ;

Κοιτάξου στον καθρέφτη…

Τι βλέπεις;

Μάτια απύθμενα,

στόματα παρενθέσεις,

χέρια κλαδιά πεσμένα

Και θέλεις να μιλάς;

Σώπα επιτέλους!

Δημιουργός:MIPS

Γυρνώ τον κόσμο

Γυρνώ τον κόσμο

και τον κοιτώ ανάποδα

Αλλού Ελλάδες

Αλλού Αμερικές

Αλλού Ασίες και Ευρώπες

Που κατοικείς και που κοιτάς

σημασία δεν έχει

Έχει αξία το που βλέπεις

Και βλέπεις θάλασσες γαλήνιες

Και άστρα φωτισμένα

απ’ των ψυχών τα χάδια

Και πειρατές ανέμελους

που κούρσεψαν ελπίδες

Και Παναγιές θλιμμένες

που τόλμησαν να αναρωτηθούν

πώς να ναι άραγε ο κόσμος

αναποδογυρισμένος

Γιατί πως έχει

δεν μπορούν να τον αντέξουν άλλο!
Δημιουργός:MIPS

Βροχή

Το μουντόχρωμα του ουρανού 

ταιριάζει στην ψυχή μου

σα βρέχει…

Πλέρια γεμίζουνε τα μάτια μου

σταγόνες θάλασσα

σα βρέχει…

Και λούζονται τα μαλλιά μου 

μ’ ανάσες σου ζεστές

σα βρέχει…

Έλα και σφίξε μου το χέρι 

και δώσε μου πνοή

σα βρέχει…

Έλα και άγγιξε 

τις σφαλισμένες πόρτες 

της καρδιάς μου

σα βρέχει…

Έλα και σβήσε μου τη δίψα 

με μια σου λέξη

σα βρέχει…
Έλα και πες μου σ’ αγαπώ

σαν να’ ναι η τελευταία φορά

που βλέπουμε βροχή…

και άσε ν’ ανθίσει για πάντα

το ουράνιο τόξο στα μάτια των παιδιών

Και γω ας μην υπάρχω πια…

Φτάνει που έζησα για μια στιγμή

 μες απ’ τα μάτια σου

σαν γυάλισαν οι δρόμοι απ’ τη βροχή

Δημιουργός :MIPS

Πανσέληνος

Φως στην ενδοχώρα της ψυχής αχνοφέγγει…

Είναι οι φλόγες των κεριών που τρεμοσβήνουν;

Είναι η αιωνιότητα των στιγμών ανάμεσα σε γη και φεγγάρι;

Είναι το χάδι της πανσέληνου που σβήνει

μέσα στην ανάσα των αισθήσεων;

Είναι μια μαγική μελωδία γεννημένη

από τη λάμψη των ματιών σου;

Είναι ένα ταξίδι σε θάλασσα γαληνεμένη

πέρα από τα σύνορα των ονείρων;

Είναι η ψυχή που αφήνεται να αιωρείται

ανάμεσα σε ανεκπλήρωτες επιθυμίες;

Είναι οι δρόμοι που δεν περπατήθηκαν

και οι στιγμές που έσβησαν από κόκκινη βροχή;

Είναι ένα  χάδι σ’ αυτά που δεν έζησες, μα τόσο ποθούσες

Τα αφουγκράζεσαι, τα αγγίζεις, τα βουτάς στην καρδιά σου

και αφήνεσαι στο μεθύσι των συναισθημάτων

Ακουμπώ ένα χάδι σε όσα δεν έζησα

Σε όσα δεν ένιωσα

Σε όσα δεν είπα

Μοναδικό σημείο αναφοράς , κοινό για τους δυο  μας , η πανσέληνος

Μου λες την κοιτώ και σε βλέπω.

Σου λέω την κοιτώ και σε βλέπω.

Και έτσι κοιταζόμαστε στα μάτια ψυχή μου,

κι ας είσαι τόσο μακριά…

Δημιουργός: MIPS

Νυχτερινό

Έφυγες…
Δε ρώτησες αν μου’ χει μείνει ανάσα
Δεν άντεξες της ψυχής την ορμή
Δεν γεύτηκες του ονείρου το χάδι
Και ‘ γω, εδώ…
Μένω στο στερέωμα της νύχτας
να σ΄ ακολουθώ…
Πηγαίνω τον δρόμο της δίψας
για το χαμένο όνειρο
Πώς ν΄ αντέξω τόση μοναξιά…

Παίρνω το δρόμο του φευγιού..
Μέσα στη νύχτα…
Φώτα ολούθε αναψοκοκκινίζουν
Τρεμοπαίζουν και διαδοχικά σβήνουν
καθώς τα προσπερνώ
Κοιτάζω χωρίς να τα βλέπω,
γιατί τα μάτια της καρδιάς μου
είναι σφαλισμένα,
συγκεντρωμένα μόνο πάνω σου..
Προσπερνώ τα σκοτεινιασμένα σπίτια..
Οσμίζομαι τις νότες τις βροχής,
καθώς χτυπούν ανελέητα τα τζάμια.
Και ξεμακραίνω με ιλιγγιώδη ταχύτητα,
Χωρίς προορισμό..

Και φεύγω…
Φεύγω για να μη γευτώ
του αποχαιρετισμού τα πικραμύγδαλα.
Φεύγω…
Για να μη νιώσω του χειμώνα την φύση.
Φεύγω για να μην υπάρξω χωρίς εσένα.
Δε θα μπορέσω να υπάρξω χωρίς εσένα..

Δυο παιδικά μάτια με κοιτούν δακρυσμένα
Μια ανάσα αθώα καθισμένη
σε ψηλό μαντρότοιχο με κοιτά
και με σφαλίζει για πάντα.
Όχι δε μπορώ
να ξεπεζέψω από της ζωής μου το άρμα
Όχι δε μπορώ
να μηνύσω του τέλους την ύπαρξη
Όχι δε μπορώ
να φιλήσω του Άδη τα χείλη

Δυο παιδικά μάτια αθώα με κοιτούν
και μου στέλνουν πνοές ανάγκης
Δυο μάτια από ψηλό μαντρότοιχο,
δυο χέρια με κρατούνε για πάντα
Και δεν αντέχω να φύγω…
Τρέχω με ιλιγγιώδη ταχύτητα
Προσπερνώ ανυποψίαστους διαβάτες
Χαμογελώ κι ας μην πιστεύω πια στη χαρά

Δακρύζω
Κραυγάζω
Σπαράζω
Κανείς δεν μ΄ακούει..
Γιατί;
Γιατί δε μ΄ ακούτε..
Ε… διαβάτες ,
εσείς που ξεμακραίνετε
και μ΄ αφήνετε μόνη
Γιατί δε μ΄ αγγίζετε;
Γιατί δε με θέλετε;
Γιατί με φθονείτε;

Τρέχω προσπερνώντας πανύψηλα δάση
Μπαξέδες ξέχειλους με αρώματα λήθης
Ουρανούς ξάστερους με πανσέληνους μαύρες
Και θέλω να φτάσω στο αδιέξοδο της μοίρας
Σε γκρεμό βαθύ να πετάξω
Σαν πουλί να πετάξω και να βρω λυτρωμό
απ’ της ψυχής μου τα πάθη.
Μα δε μπορώ..

Δυο μάτια παιδικά με κοιτούν
Μου μιλούν
και μου λένε
«Ζήσε!»

Δημιουργός: MIPS

Εφιάλτης

Υπάρχουν ολόκληροι άνθρωποι;

Γύρω μου
ακρωτηριασμένα μέλη
Ψυχές αλλού
Σώματα αλλού
Μυαλά πεταμένα
σε αχανείς αβύσσους
Κάθε νύχτα ο ίδιος εφιάλτης
Κάθε νύχτα ο ίδιος εφιάλτης
νεκρής γυναίκας
με ρούχα κόκκινα
Με κοιτά
μου χαμογελά
και σφίγγει τη ζώνη του παλτού της
έτοιμη να φύγει
Μα μένει εκεί και με κοιτά
Στα μάτια με κοιτά με ικεσία
και μου χαμογελά
και με προσμένει
Δε μπορώ να σταματήσω
Δε μπορώ να σταματήσω
Με μαγνητίζει η ματιά της
με μαγεύει
Και ξεμακραίνω
από τον κόσμο
Και κλείνομαι
Και κλείνομαι
Τα μάτια μου παίρνουν φωτιά
Τα χείλη υγραίνονται
Η ψυχή ξεμακραίνει
Και χάνεται
... χάνεται

Μέλη ακρωτηριασμένα
Ψυχές... κορμιά ματωμένα
Υπάρχουν ολόκληροι άνθρωποι;

Δεν ξέρω…

Δημιουργός: MIPS