Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ



Τον σπαραγμό πώς να τον ζωγραφίσεις;

Με μάτια γερμένα; 
Με χείλη σφιγμένα;
Δυο χέρια ξεσκίζουν σάρκες
Αιώνες απλωμένη πείνα
Κι αυτά δε φτάνουν….

Τον σπαραγμό πώς να τον πεις με λέξεις;

Με ποια πι; 
Με ποια ρο; 
Ένα μακρόσυρτο άλφα
Κι ένα χι μοναδικό
Κι αυτά δε φτάνουν…

Λες απλά «Φίλα με!» και σπαράζεις…
-mips-

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου