Πεπρωμένο

Ήρθες χθες αργά 

μες τη ζωή μου τη μεστή
από λάθη άνοστου παρελθόντος 

που νόστο γύρευε στη θλίψη

τροφή της λήθης μου εστάθης

να μου θυμίσεις πως
με ιάματα του πάντα και του πριν

δε φτιάχνεται ο άνθρωπος

Ιθάκη μου πρόσφερες στις χούφτες σου

και γω σα διψασμένο έρμα

έγλυψα αρμύρα των δακρύων σου

κατάπια την μισαλλόδοξη σκέψη σου 

έρανα με ελπίδα το κορμί σου

γονάτισα στην ύπαρξη σου

και μέθυσα...

Έλα και αύριο αργά...

να δεις τα αναφιλητά σου μέσα μου...

Θα πιω ακατέργαστα τα λόγια σου...

Θα λάβω κοινωνία τα φιλιά σου...

Θα εξομολογηθώ τα πάθη σου...

Θα σταυρωθώ στα πόδια σου...

Θα αναστηθώ στα χέρια σου...

Έλα...

Μα φρόντισε να είναι αργά...

Αλλιώς δε θα προλάβω

"το φυγείν, το αδύνατο"

-mips-