Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Αίνιγμα


Στον ναό της ψυχής μου σε συνάντησα 
Στον θρόνο της ύπαρξης μου σε ύψωσα
Ως κάτοικο της ανάγκης μου σε λάτρεψα
Ως αθάνατο Θεό στη μήτρα μου σε κυοφόρησα
Έσκυψα και προσκύνησα 
στη γωνία των χειλιών σου φιλί προδοσίας
και μετά ανάμεσα στα στήθια μου
στους χτύπους της καρδιάς μου
σε σταύρωσα και σε αποκαθήλωσα
για να λυτρωθώ από το αίνιγμα :
«Δική σου η Ανάσταση ή δική μου τελικά;»
-mips-

2 σχόλια:

  1. «Δική σου η Ανάσταση ή δική μου τελικά;»
    mporei na einai sugkoinwnounta doxeia kai oi duo!
    alla de xerw an yparxei anasthash eis diploun, edw spania ginete h mia...

    ΑπάντησηΔιαγραφή