Τελευταία πράξη

Ξέρεις τι  είσαι;

Σφαίρα σφηνωμένη στο μυαλό μου είσαι!

Ατσάλι και πυρακτωμένο σίδερο

λιώνεις… κυλάς στις φλέβες μου

Ξεχειλίζεις από παντού…

Τα κύτταρα σου με πονάνε…

Σαν καρφιά τρυπούν το είναι μου

Μα δε σε θέλω πια!

Σε αποβάλω

σαν κακέκτυπο της μήτρας μου.

Τινάζω το μυαλό μου στον αέρα

Εξανεμίζομαι…

Κομμάτια η μορφή σου

-Αλλού τα χέρια,

αλλού τα μάτια,

αλλού το γέλιο σου-

Κομμάτια ατίθασου παζλ

σε πετάω στον αέρα

Κόβω τις φλέβες μου

και σε κοιτάζω

να χύνεσαι στη γη

Γονατίζω και σε γδέρνω

Τα νύχια μου μπήγω στις σάρκες σου

και τα κυλάω πάνω μου

απαλά να σε νιώσω

-έτσι- ελαφρύ και άυλο

Σε γλείφω από το χώμα

- τελευταία απέλπιδα

πράξη αφοσίωσης-

Όμως μυρίζω σάπιες

ελπίδες στα νύχια…

Δε νιώθω τίποτα πια

Κλείνω τα μάτια

Ξαπλώνω στη γη

Βυθίζομαι μέσα της

Νεκρή- χωρίς εσένα.

                        mips