Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση

στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει.

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Μια απλή κουβέντα




























Είπα να πω ένα γεια,
στ' απαρχαιωμένα μου δάχτυλα,
που στάζουνε μολύβι από τα νύχια.

Μια απλή κουβέντα.

Δέκα γραμμές είναι μόνο, αποτυπωμένες
στο μαξιλάρι που είχε τη νύχτα ερωμένη,
που πάλεψε με φαντάσματα κι εφιάλτες.
Μα νίκες ούτε για δείγμα.

Δέκα γραμμές χαραγμένες στους τοίχους,
γιατί πόθησαν να εξορύξουν λέξεις.
Πόθησαν να κραυγάσουν οργασμούς,
το γκρι του μολυβιού με τ'άσπρο του ασβέστη.

Δέκα αναθεματισμένες μουντζούρες
πάνω στο κίτρινο του καιρού.

Είπα να πω ένα γεια.

Φόρεσα τη μεταξωτή πανοπλία μου
και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη.

Άγγιξα μια μια τις γραντζουνιές στα μάγουλα.
Δέκα τις μέτρησα.

Ήταν από τότε,
που είχα την ανάγκη να νιώσω.


Δημιουργός : M.I.P.S.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου